ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΩΝ ΩΟΘΗΚΩΝ

Οι γυναίκες που παίρνουν φάρμακα κατά την θεραπεία γονιμότητας για τη διέγερση των ωοθηκών ώστε να παράγουν επιπλέον ωάρια, ίσως διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης οριακών ωοθηκικών όγκων, σύμφωνα με ολλανδική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Human Reproduction.

Η 15ετής μελέτη έδειξε ότι οι γυναίκες που υποβάλλονται σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF) έχουν διπλάσιο κίνδυνο εκδήλωσης ωοθηκικών κακοηθειών (δηλαδή είτε καρκίνος είτε οριακοί όγκοι), όπως επίσης και οι υπογόνιμες γυναίκες που δεν υποβάλλονται σε θεραπεία γονιμότητας.

Ο κίνδυνος αφορά τους οριακούς όγκους, που έχουν μη φυσιολογικά κύτταρα τα οποία μετατρέπονται σε καρκινικά, αν και δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Ο κίνδυνος διηθητικού καρκίνου των ωοθηκών ήταν ελαφρώς υψηλότερος για την ομάδα που υποβλήθηκε σε IVF, αν και στατιστικά η διαφορά δεν ήταν σημαντική.

Η ερευνήτρια Φλόρα βαν Λουβεν από το Ολλανδικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο στο Άμστερνταμ εξηγεί ότι τα αποτελέσματα της μελέτης είναι σημαντικά διότι για πρώτη φορά έγινε σύγκριση με ομάδα υπογόνιμων γυναικών που δεν υποβλήθηκαν σε IVF. Είναι γνωστό ότι η δυσκολία σύλληψης ή ατεκνία είναι ήδη τεκμηριωμένοι παράγοντες κινδύνου για ωοθηκικούς όγκους.

Στην ολλανδική μελέτη συμπεριλήφθηκαν 25.000 γυναίκες, εκ των οποίων οι 19.000 είχαν υποβληθεί σε IVF. Σ’ αυτή την ομάδα εντοπίστηκαν 61 ωοθηκικές νεοπλασίες, εκ των οποίων οι 31 ήταν οριακοί όγκοι και οι 30 διηθητικοί καρκίνοι. Η αναλογία των οριακών κακοηθειών ήταν ασυνήθιστα υψηλή.

Ο Ρίτσαρντ Κεννεντι, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εταιρειών Γονιμότητας, σημειώνει ότι άλλες μελέτες στο πρόσφατο παρελθόν που είχαν ερευνήσει την ωοθηκική διέγερση και τον κίνδυνο καρκίνου, ήταν καθησυχαστικές.

«Η Ομοσπονδία εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι μακροπρόθεσμοι κίνδυνοι είναι μικροί αλλά η διαρκής παρακολούθηση των συγκεκριμένων γυναικών θα πρέπει να συνεχιστεί, και τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα να συνεχίσουν να καταγράφονται και να αξιολογούνται σε βάθος», τονίζει ο κ.Κεννεντι.
Ο Πήτερ Μπράουντ από το Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου, που δεν συμμετείχε στην ολλανδική μελέτη σχολιάζει ότι «οι πιθανοί κίνδυνοι πρέπει πάντα να συνυπολογίζονται και να εξισορροπούνται με την σημασία που έχει για το ζευγάρι η απόκτηση ενός παιδιού».

Πηγή: health.in.gr

ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ

Παρότι η λευχαιμία έχει γίνει "διάσημη" εξαιτίας της περιοδικής προβολής πασχόντων παιδιών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λίγοι πραγματικά γνωρίζουν τι είναι πέρα από έναν καρκίνο του αίματος. Το δε λέμφωμα δεν έχαιρε ποτέ ιδιαίτερης προβολής. Μήπως έφτασε η στιγμή να μάθετε περισσότερα για αυτά τα νοσήματα, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας κατά της λευχαιμίας και του λεμφώματος;

Τόσο η λευχαιμία όσο και το λέμφωμα είναι κακοήθεις παθήσεις του αίματος, διαφέροντας κυρίως ως προς τα κύτταρα που εξαλλάσσονται, την εντόπιση αλλά και την αντιμετώπιση και την πρόγνωση. Το λέμφωμα αφορά λεμφοκύτταρα που εξαλλάχτηκαν προς καρκινικά σε κάποιο σημείο του λεμφικού συστήματος και ευτυχώς στις μέρες μας έχει αρκετά καλή πρόγνωση.

Το ΑΒΓ της αιματολογίας
Το αίμα αποτελείται από κύτταρα που παράγονται στον μυελό των οστών και το λεμφικό σύστημα. Το λεμφικό σύστημα περιλαμβάνει το δίκτυο των λεμφαγγείων όπου κυκλοφορεί η λέμφος καθώς και μικρά οργανίδια που διατάσσονται κατά μήκος αυτού και ονομάζονται λεμφαδένες. Οι δε λεμφαδένες σχηματίζουν ομάδες στις μασχάλες, στον τράχηλο, στο θώρακα, στη βουβωνική χώρα και στην κοιλία. Τέλος, μέρος του λεμφικού συστήματος είναι και ο σπλήνας, ο θύμος αδένας, οι αμυγδαλές αλλά και ο ίδιος ο μυελός των οστών.

Τα κύτταρα του αίματος προέρχονται από το ίδιο αρχικό στελεχιαίο κύτταρο, το οποίο καθώς πολλαπλασιάζεται και ωριμάζει δίνει τελικά τα ερυθρά αιμοσφαίρια που μεταφέρουν οξυγόνο, τα αιμοπετάλια που συμβάλλουν στην πήξη του αίματος και τα λευκά αιμοσφαίρια που καταπολεμούν τις λοιμώξεις. Τα τελευταία μπορούν να διαχωριστούν και σε επιμέρους κύτταρα που το καθένα παίζει το ρόλο του στην άμυνα του οργανισμού: τα κοκκιοκύτταρα, τα μονοκύτταρα και τα λεμφοκύτταρα που διακρίνονται σε Τ και Β.

Είδη λευχαιμίας
Καταρχήν πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι η λευχαιμία δεν είναι μία αλλά κατατάσσεται σε πολλές υποκατηγορίες. Το κοινό στοιχείο είναι ότι πρόκειται πάντοτε για λευκά αιμοσφαίρια που έχουν εξαλλαγεί προς κακοήθη κύτταρα και πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα.

Αρχικά διακρίνεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: την οξεία και τη χρονία. Η οξεία λευχαιμία εξελίσσεται γρήγορα, αφορά ανώριμα κύτταρα ("βλάστες") που πολλαπλασιάζονται ταχύτατα, συσσωρεύονται σε όργανα και ιστούς προκαλώντας έντονα συμπτώματα. Αντίθετα, στην χρονία λευχαιμία τα συμπτώματα γενικά αργούν να εκδηλωθούν, τα ώριμα κύτταρα που εξαλλάσσονται συνεχίζουν να διατηρούν έστω μέρος της λειτουργικότητάς τους και πολλαπλασιάζονται άτακτα μεν αλλά αργά.

Περαιτέρω διαχωρισμός γίνεται με βάση με το είδος των καρκινικών κυττάρων. Έτσι, καταλήγουμε να έχουμε τέσσερις βασικές κατηγορίες λευχαιμίας:

- Οξεία λευκοκυτταρική λευχαιμία (ΟΛΛ) - αφορά κυρίως τα Β και λιγότερο τα Τ λεμφοκύτταρα. Είναι ο συνηθέστερος τύπος λευχαιμίας στα παιδιά αλλά προσβάλλει και τους ενήλικες.
- Οξεία μυελογενής λευχαιμία (ΟΜΛ) - αφορά κοκκιοκύτταρα και μονοκύτταρα. Προσβάλλει εξίσου ενήλικες και παιδιά.
- Χρονία λευκοκυτταρική λευχαιμία (ΧΛΛ) - αφορά κατά 95% τα Β λεμφοκύτταρα και πολύ λιγότερο τα Τ. Εξελίσσεται πολύ αργά και διαγιγνώσκεται σε ηλικίες άνω των 55, σχεδόν ποτέ στα παιδιά.
- Χρονία μυελογενής λευχαιμία (ΧΜΛ) - αφορά κοκκιοκύτταρα και προσβάλλει κυρίως τους ενήλικες. Είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε οξεία μορφή.

Αίτια
Μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι το γεγονός ότι η λευχαιμία έχει εντυπωθεί στο λαϊκό υποσυνείδητο ως ένας παιδικός καρκίνος. Είναι πράγματι ο συχνότερος παιδικός καρκίνος αλλά στην πραγματικότητα, προσβάλλει εννιά φορές περισσότερους ενήλικες απ'ότι παιδιά διεκδικώντας συνολικά περίπου το 2% των περιπτώσεων καρκίνου. Προσβάλλει ελάχιστα πιο συχνά τους άνδρες.

Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς προκαλεί την λευχαιμία. Ωστόσο, έχουν αναγνωριστεί ορισμένοι παράγοντες κινδύνου:

- Η ραδιενέργεια - η έκθεση σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας (ατομικές βόμβες στη Ιαπωνία, πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ) έχουν συσχετιστεί με την εμφάνιση λευχαιμίας.
- Χημικές ουσίες - προϊόντα που χρησιμοποιούνται ευρέως στην χημική βιομηχανία όπως το βενζένιο και πιθανώς η φορμαλδεΰδη έχουν ενοχοποιηθεί, πάντα όμως σε υψηλές συγκεντρώσεις.
- Χημειοθεραπεία - όσοι υποβλήθηκαν κάποτε σε χημειοθεραπεία διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο κάποια στιγμή στη ζωή τους.
- Γενετικές ανωμαλίες - όπως το σύνδρομο Down αλλά ακόμη περισσότερο η παρουσία ανωμάλου χρωμοσώματος γνωστό ως χρωμόσωμα της Φιλαδέλφειας (παρόν στο 90% των περιπτώσεων ΧΜΛ)
- Ιοί - οι HTLV-1 και HTLV-2 ενοχοποιούνται για κάποιες σπάνιες μορφές αλλά προσοχή: η λευχαιμία δεν είναι μεταδοτική!
- Μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα - σχετικά σπάνιες αιματολογικές παθήσεις.

Η ύπαρξη ενός ή περισσοτέρων από τους προαναφερθέντες παράγοντες κινδύνου δεν σημαίνει βεβαίως ότι κάποιος θα νοσήσει, ούτε η απουσία τους ότι αποκλείεται να αρρωστήσει. Τέλος, όσον αφορά τα πολυσυζητημένα ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία που δημιουργούνται γύρω από γραμμές ρεύματος υψηλής τάσης ή κεραίες κινητής τηλεφωνίας, δεν υπάρχουν προς το παρόν πειστικά επιστημονικά στοιχεία που να τα ενοχοποιούν ως προδιαθεσικούς παράγοντες.

Συμπτώματα - διάγνωση
Τα συμπτώματα της λευχαιμίας είναι γενικά αρκετά ασαφή και εύκολα μπορούν να εκληφθούν ως μια απλή λοίμωξη. Αν και εξαρτώνται από τη μορφή της νόσου, τα συνηθέστερα είναι:

- Πυρετός ή νυχτερινοί ιδρώτες.
- Συχνές λοιμώξεις.
- Αίσθημα αδυναμίας ή κόπωσης.
- Κεφαλαλγία.
- Συχνοί μώλωπες με το παραμικρό χτύπημα, αιμορραγία από τα ούλα ή τη μύτη.
- Αρθραλγίες.
- Διογκωμένοι λεμφαδένες ή/και σπλήνας με αποτέλεσμα διατεταμένη κοιλία.
- Απώλεια βάρους.
- Εξάνθημα.

Με βάση τα συμπτώματα και την κλινική του εξέταση, ο ιατρός θα ζητήσει μια σειρά από εργαστηριακές εξετάσεις αν υποψιάζεται τη νόσο. Η βασικότερη είναι η εξέταση αίματος όπου μεταξύ των άλλων θα διαπιστώσει αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια και μειωμένα τα υπόλοιπα. Στη συνέχεια, θα προχωρήσει σε βιοψία του μυελού των οστών είτε αναρροφώντας από ένα οστό της λεκάνης είτε λαμβάνοντας ένα μικρό κυλινδρικό τμήμα αυτού, πάντα υπό τοπική αναισθησία. Με αυτά, η διάγνωση επιβεβαιώνεται και προχωρούν οι πιο ειδικές αιματολογικές εξετάσεις.

Άλλες εξετάσεις που συχνά ζητούνται είναι η οσφυονωτιαία παρακέντηση, δηλαδή η λήψη υγρού που περιβάλλει τον νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο. Επίσης, πραγματοποιούνται απεικονιστικές εξετάσεις, δηλαδή ακτινογραφίες, αξονικές ή/και μαγνητικές τομογραφίες, ώστε να διαπιστωθεί η έκταση της νόσου.

Η μάχη αρχίζει
Η λευχαιμία πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο από εξειδικευμένο αιματολόγο ή ογκολόγο. Ο ιατρός αξιολογεί πολλές παραμέτρους μέχρι να καταλήξει στη ενδεδειγμένη θεραπεία: τη μορφή και την έκταση της νόσου, την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του πάσχοντα, ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κακοηθών κυττάρων, αν είναι υποτροπή και άλλα.

Όσοι πάσχουν από κάποια οξεία μορφή της νόσου πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα γιατί κινδυνεύουν. Ορισμένες περιπτώσεις χρονίας νόσου αργούν πολύ να εξελιχθούν και μπορεί να συσταθεί απλή παρακολούθηση. Η θεραπεία έχει τέσσερα δυνητικά σκέλη:

- Χημειοθεραπεία - αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της θεραπείας. Κατά τη χημειοθεραπεία χορηγούνται ενδοφλεβίως και σπανιότερα από το στόμα συνδυασμοί φαρμάκων που στοχεύουν από διαφορετικά σημεία τα κακοήθη κύτταρα με σκοπό να τα φονεύσουν. Η χορήγηση συνδυασμών επιτρέπει επίσης τη μείωση της δόσης κάθε φαρμάκου, περιορίζοντας αντίστοιχα και την τοξικότητά του. Παρενέργειες της θεραπείας είναι: ναυτία, έμετος, ανορεξία, απώλεια τριχοφυίας και αίσθημα κακουχίας, και εξαρτώνται από τα φάρμακα που θα χορηγηθούν, την κατάσταση και την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς. Πάντως πολλές μπορούν να ελεγχθούν ικανοποιητικά ενώ σε μεγάλο βαθμό παρέρχονται με την ολοκλήρωση της θεραπείας. Συχνά μη αναστρέψιμη, δυστυχώς, παρενέργεια είναι η στείρωση. Τελευταία έχουν εισαχθεί φάρμακα που στοχεύουν μόνο τα λευχαιμικά κύτταρα, το περίφημο Gleevec, με σαφώς λιγότερες παρενέργειες.

- Βιολογικές Θεραπείες - ουσιαστικά κινητοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα κατά των κακοηθών κυττάρων. Γίνεται είτε με μονοκλωνικά αντισώματα είτε με φυσικές ουσίες γνωστές ως ιντερφερόνες. Οι παρενέργειες εξαρτώνται από το σκεύασμα που θα χρησιμοποιηθεί αλλά περιλαμβάνουν εξάνθημα, γριπποειδές σύνδρομο και αναιμία.

- Ακτινοθεραπεία - εφαρμόζεται σε μέρη του σώματος όπου έχουν συσσωρευτεί λευχαιμικά κύτταρα, όπως ο σπλήνας και ο εγκέφαλος ενώ ολόσωμη ακτινοβολία πραγματοποιείται πριν την μεταμόσχευση μυελού των οστών. Συνήθεις παρενέργειές της ακτινοθεραπείας είναι αίσθημα κόπωσης και ερυθρότητα, ξηρότητα, κνησμός ή ευαισθησία του δέρματος που ακτινοβολείτε. ’λλες παρενέργειες εξαρτώνται από την περιοχή που ακτινοβολείται: ξηροστομία, γαστρεντερικές διαταραχές, καταστολή του μυελού των οστών

- Μεταμόσχευση μυελού των οστών - προηγείται πλήρης καταστολή του μυελού του πάσχοντα με χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες. Σε αυτό το διάστημα υπάρχει μεγάλος κίνδυνος θανατηφόρων λοιμώξεων και αιμορραγικών εκδηλώσεων. Στη συνέχεια εισάγεται το μόσχευμα που μπορεί να προέρχεται από συμβατό συγγενή ή τον ίδιο τον πάσχοντα αφού φονευθούν τα καρκινικά κύτταρα. Υπάρχει πάντοτε κίνδυνος να απορριφθεί το μόσχευμα ή ο νέος μυελός να επιτεθεί κατά του οργανισμού που το φιλοξενεί.

Τα αποτελέσματα
Ποια είναι λοιπόν τα αποτελέσματα όλων αυτών των επιθετικών μέσων; Όπως και στους υπόλοιπους καρκίνους, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το στάδιο της νόσου και την γενικότερη κατάσταση της υγείας του πάσχοντα. Γενικά πάντως, η ΟΜΛ έχει τη χειρότερη πρόγνωση καθώς μετά από πέντε χρόνια ζει μόλις το 14% των ασθενών. Η ΟΛΛ εμφανίζει πενταετή επιβίωση 58%. Πριν, όμως, από 15-20 χρόνια δεν ξεπερνούσε το 38%. Στα δε παιδιά αγγίζει το 80%, όταν στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν μόλις 50%.

Η μέση επιβίωση των πασχόντων από ΧΛΛ είναι εννέα χρόνια. Όσοι πάσχοντες από ΧΜΛ υποβληθούν εντός τριών χρόνων από τη διάγνωση αναμένεται σε ποσοστό 50-60% να ζήσουν τουλάχιστον τρία χρόνια. Αν η νόσος εξελιχθεί προς την οξεία μορφή, η πρόγνωση είναι φτωχή.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η μάχη κατά της λευχαιμίας απέχει μακράν από το να κηρυχθεί νικηφόρα. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τα μεγάλα επιτεύγματα και τις μικρές επιτυχίες που ζουν καθημερινά οι ιατροί και κυρίως οι ασθενείς τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτούς τους τελευταίους άλλωστε αξίζουν συγχαρητήρια για την υπομονή τους και την επιμονή τους να συνεχίζουν να μάχονται.
Πηγή: www.healthierworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Αιματολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΕΠΙΛΗΨΙΑ

Σύμφωνα με το Αμερικανικό Ίδρυμα για την Επιληψία (Epilepsy Foundation of America), η επιληψία είναι μια σωματική ασθένεια που παρουσιάζεται όταν συμβαίνει μια απότομη, μικρής διάρκειας διαταραχής στη λειτουργία του εγκεφάλου. Όταν ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί κανονικά, το επίπεδο της συνείδησης, η κίνηση ή οι πράξεις ενός ατόμου αλλοιώνονται. Αυτές οι παροδικές αλλαγές ονομάζονται επιληπτικές κρίσεις.
Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να παρουσιάσουν μία επιληπτική κρίση, αλλά να μην έχουν επιληψία. Για παράδειγμα, πολλά μικρά παιδιά παρουσιάζουν σπασμούς λόγω πυρετού. Αυτοί οι πυρετικοί σπασμοί είναι ένα είδος επιληπτικής κρίσης. Άλλοι τύποι κρίσεων που δεν κατατάσσονται στην επιληψία είναι οι κρίσεις που προκαλούνται από διαταραχή της ισορροπίας των υγρών ή των ηλεκτρολυτών του σώματος, από χημικές ουσίες, αλκοόλ ή διακοπή φαρμάκων. Μία μεμονωμένη κρίση δεν σημαίνει ότι κάποιος έχει επιληψία. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν την επιληψία από την πιο «θεαματική» μορφή της, ως ασθένεια στην οποία ο ασθενής υποφέρει από κρίσεις κατά τις οποίες πέφτει κάτω και κάνει σπασμούς. Η επιληψία προσβάλλει ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων και φυλών.
Τι είναι η επιληπτική κρίση;
Μια επιληπτική κρίση μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως μια ξαφνική καταιγίδα στον εγκέφαλο, όταν συμβαίνει ένα προσωρινό σφάλμα στο δίκτυο των συνδέσεων ανάμεσα στα εκατομμύρια των κυττάρων του εγκεφάλου. Αυτά τα εγκεφαλικά κύτταρα ανταλλάσσουν διαρκώς πληροφορίες και, κανονικά, αυτό γίνεται με συγκροτημένο τρόπο. Στην περίπτωση των επιληπτικών ασθενών, μερικές φορές, μεγάλες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων αρχίζουν να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους ταυτόχρονα. Αυτή η εγκεφαλική δραστηριότητα προκαλεί την επιληπτική κρίση.
Ο εγκέφαλος ωστόσο έχει την ικανότητα να αποκαθιστά τη φυσιολογική λειτουργία του, και έτσι η επιληπτική κρίση σταματά.
Τα φαινόμενα που παρατηρούνται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης ποικίλλουν ανάλογα με το τμήμα του εγκεφάλου που προσβάλλεται. Αν και μερικές φορές ο ασθενής έχει επίγνωση των φαινομένων αυτών, συχνά δεν τα συνειδητοποιεί. Κατά την κρίση, ο ασθενής χάνει τον έλεγχο διαφόρων σωματικών λειτουργιών του: άλλοι δεν ελέγχουν τους μυς τους, άλλοι τον ειρμό των σκέψεών τους, άλλοι την ουροδόχο κύστη τους. Υπάρχουν διάφορα είδη κρίσεων, που ποικίλλουν από μια διαταραχή του επιπέδου της συνείδησης που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα έως μείζονες κρίσεις με πλήρη απώλεια των αισθήσεων.
Τι προκαλεί την επιληψία;
Περισσότερες από 30% των περιπτώσεων επιληψίας αποδίδονται σε έλλειψη οξυγόνου κατά τον τοκετό, σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, όγκους στον εγκέφαλο, δηλητηριάσεις, εγκεφαλικές λοιμώξεις ή εγκεφαλικά επεισόδια. Φαίνεται πως ορισμένες μορφές επιληψίας είναι γενετικά καθορισμένες. Στις περισσότερες περιπτώσεις επιληψίας πάντως, τα αίτια είναι άγνωστα.

Πηγή: janssen-cilag.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Νευρολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΝΕΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ

Νέα Σύμβαση (MEDICRIME), για την καταπολέμηση της παραγωγής και εμπορίας, παραποιημένων, παραχαραγμένων και ψευδεπίγραφων φαρμάκων, προωθεί το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η Κύπρος, μαζί με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αυστρία, την Φιλανδία και την Ελβετία, θα είναι από τις πρώτες χώρες-μέλη του Οργανισμού που θα υπογράψουν τη νέα Σύμβαση, στις 26-28 Οκτωβρίου 2011 στην Μόσχα, όπου και θα λάβει χώρα Συνέδριο, με αντικείμενο την υιοθέτηση πανευρωπαϊκών δράσεων, για την καταπολέμηση της εμπορίας παραποιημένων και ψευδεπίγραφων φαρμάκων.
Συνδιοργανωτές του Συνεδρίου είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ανάπτυξης της Ρωσίας και η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία, για την εποπτεία της υγείας και της κοινωνικής ανάπτυξης στην Ευρώπη.
Με την υιοθέτηση της νέας αυτής Σύμβασης (MEDICRIME), που θ' αποτελεί την πρώτη διεθνή νομική πράξη στο τομέα της εμπορίας παραποιημένων, παραχαραγμένων και ψευδεπίγραφων φαρμάκων, τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, καλούνται να ποινικοποιήσουν.
- Την παραγωγή πλαστών ιατρικών και φαρμακευτικών προϊόντων, την καταβολή προμήθειας για την διακίνηση των εν λόγω προϊόντων, το αδίκημα της πλαστογράφησης των σχετικών εγγράφων και την παροχή βοήθειας στον τομέα της εμπορίας του.
Πηγή: http://news.pathfinder.gr/health

ΑΞΟΝΙΚΗ ΕΝΤΕΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η αξονική (CT) εντερογραφία είναι μια ειδική εξέταση αξονικής τομογραφίας που χρησιμοποιείται για την απεικόνιση του λεπτού εντέρου.
Η μέθοδος συνδυάζει την υπολογιστική τομογραφία, τη χορήγηση από του στόματος ενός ειδικού σκιαγραφικού μέσου χαμηλής πυκνότητας (ανάλογης του ύδατος) προκειμένου να διαταθούν οι έλικες του λεπτού εντέρου, με την ενδοφλέβιο χορήγηση ιωδιούχου σκιαγραφικού μέσου το οποίο επιτρέπει την εκτίμηση του τοιχώματος καθώς και του βλεννογόνου του λεπτού εντέρου.
Για πολλά χρόνια η απεικόνιση του λεπτού εντέρου αποτέλεσε πονοκέφαλο για τους ακτινολόγους λόγω του μεγάλου μήκους και της πολυέλικτης ανατομίας του οργάνου.
Τη χρήση συμβατικών ακτινολογικών μεθόδων όπως η χορήγηση από του στόματος βαρίου και η λήψη ακτινογραφιών περιόριζε η επιπροβολή των εντερικών ελικων ενώ η μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενη τεχνική της εντερόκλυσης προϋποθέτει τον καθετηριασμό με ειδικό ρινοεντερικό καθετήρα που δεν γίνεται πάντα καλά ανεκτός απο τον εξεταζόμενο.
Από την άλλη οι ενδοσκοπικές μέθοδοι δεν μπορούν να συμβάλουν πλήρως στον έλεγχο του λεπτού εντέρου.
Η αλματώδης βελτίωση της τεχνολογίας των υπολογιστικών τομογράφων με την εισαγωγή νέων τομογράφων πολλαπλών τομών η οποία επέτρεψε την διενέργεια απεικονίσεων και στα τρία ανατομικά επίπεδα και η εισαγωγή της τεχνικής χορήγησης από του στόματος σκιαγραφικών παραγόντων χαμηλής πυκνότητας έχουν καταστήσει την αξονική εντερογραφία εξέταση πρώτης εκλογής για τον απεικονιστικό έλεγχο του λεπτού εντέρου.
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΞΕΤΑΣΗ:
Οι εξεταζόμενοι προσέρχονται στο τμήμα ιατρικών απεικονίσεων αφού έχουν απόσχει από την λήψη τροφής για τουλάχιστον 6 ώρες.
Για τον λόγο αυτό είναι προτιμότερος ο προγραμματισμός της εξέτασης σε πρωινή ώρα.
Λαμβάνουν από του στόματος περίπου 1000 έως 1200ml υδατικού διαλύμματος σκιαγραφικού μέσου, το οποίο θα πρέπει να ληφθεί εντός διαστήματος 30’ εως 40’.
Στην συνέχεια οδηγούνται στον αξονικό τομογράφο και διενεργείται πολυτομική υπολογιστική τομογραφία, με τους εξεταζόμενους σε ύπτια θέση και συγχρόνως με ταχεία ενδοφλέβια χορήγηση σκιαγραφικού μέσου. Κατά την χορήγηση του σκιαγραφικού ο εξεταζόμενος μπορεί να αισθανθεί ένα παροδικό αίσθημα θερμότητας να επεκτείνεται στο σώμα του και σπανίως μια μεταλλική γεύση στο στόμα.
Η καθ’αυτή διαδικασία της εξέτασης διαρκεί λιγότερο απο 20΄΄.
Μετά την αποχώρηση του εξεταζόμενου τα δεδομένα αποστέλλονται σε ειδικό σταθμό επεξεργασίας εικόνας όπου γίνονται πολυεπίπεδες ανασχηματοποιήσεις και μετεπεξεργασία τους. Στη συνέχεια μελετώνται απο ειδικευμένους ακτινολόγους προκειμένου να τεθεί η διάγνωση. Ενημερώνεται άμεσα ο θεράπων ιατρός και τα αποτελέσματα παραδίδονται στον ασθενή την επόμενη ημέρα.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ:
Κύριες ενδείξεις της μεθόδου αποτελούν η διάγνωση, σταδιοποίηση και παρακολούθηση της ιδιοπαθούς φλεγμονώδους νόσου του εντέρου (κυρίως νόσος Crohn και λιγότερο ελκώδης κολίτιδα), ο έλεγχος ασθενών με συμπτώματα απόφραξης του λεπτού εντέρου (μία κατάσταση γνωστή ως ειλεός),ο έλεγχος κοιλιοκάκης (κατάσταση στην οποία υπάρχει δυσανεξία στην γλουτένη των τροφών), η διάγνωση και σταδιοποίηση όγκων του λεπτού εντέρου, καθώς και ο έλεγχος ασθενών με αιμορραγία από το πεπτικό σύστημα της οποίας δεν έχει εντοπιστεί η θέση και η αιτία μετά από τον ενδοσκοπικό έλεγχο.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ:
Η εξέταση της αξονικής εντερογραφίας είναι πολύ καλά ανεκτή από τον εξεταζόμενο καθώς δεν διαφέρει από μια συμβατική υπολογιστική τομογραφία.
Δεν υπάρχει ανάγκη καθετηριασμού από την μύτη ή το στόμα όπως στην εντερόκλυση καθώς το σκιαγραφικό χορηγείται από του στόματος.
Δεν απαιτείται αναισθησία όπως στις ενδοσκοπικές μεθόδους.
Λαμβάνονται πληροφορίες όχι μόνο για τον αυλό και το τοίχωμα του εντέρου αλλά και για την αγγείωσή του. Διαγιγνώσκονται επίσης τυχόν επιπλοκές φλεγμονωδών καταστάσεων (αποστήματα, συρίγγια) αλλά και παθολογία από τα άλλα ενδοκοιλιακά όργανα (ήπαρ, πάγκρεας, νεφροί).
ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ:
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αντένδειξη για τη διενέργεια αξονικής εντερογραφίας παρά μόνο η τεκμηριωμένη αντένδειξη χορήγησης ενδοφλέβιου ιωδιούχου σκιαγραφικού μέσου λόγω σοβαρής αλλεργικής αντίδρασης στο παρελθόν μετά τη χορήγηση σκιαγραφικού για διαγνωστικούς σκοπούς (σε προηγούμενη αξονική τομογραφία, στεφανιογραφία ή πυελογραφία) ή επί μη ρυθμιζόμενου υπερθυρεοειδισμού.
Η αδυναμία λήψης μεγάλων ποσοτήτων υγρού από του στόματος, συνήθως σε ασθενείς σε κακή γενική κατάσταση είναι λόγος να μην πραγματοποιηθεί η μέθοδος και να επιλεγούν άλλες εναλλακτικές (π.χ εντερόκλυση).
Η χορήγηση μεγάλων ποσότητων υγρών, καθώς και η ήπια υπακτική δράση του σκιαγραφικού μέσου μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να προκαλέσει ήπια αυτοπεριοριζόμενη διαρροϊκή συνδρομή, μετά από 2 έως 3 ώρες.
Η αξονική εντερογραφία αποτελεί πλέον την μέθοδο εκλογής στον απεικονιστικό έλεγχο του λεπτού εντέρου. Πραγματοποιείται εύκολα , χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, είναι απόλυτα ανεκτή από το σύνολο των ασθενών και προσφέρει τις μέγιστες διαγνωστικές πληροφορίες για την παθολογία του λεπτού εντέρου συγχρόνως με τον έλεγχο όλων των ενδοκοιλιακών οργάνων.
Η εξέταση αυτή πραγματοποιείται στο Τμήμα Ιατρικών Απεικονίσεων του ΙΑΣΩ General με εξαιρετικά αποτελέσματα. Μέρος της εμπειρίας που έχει αποκτηθεί παρουσιάστηκε πρόσφατα σε διεθνές ακτινολογικό συνέδριο για τις παθήσεις της κοιλιάς και του πεπτικού συστήματος, στην Δρέσδη (ESGAR Annual Meeting 2010).

Πηγή: ΙΑΣΩ General
Για περισσότερες πληροφορίες για Ακτινολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΑΙΜΟΡΡΟΦΙΛΙΑ

Η Αιμορροφιλία είναι μία σχετικά σπάνια, κληρονομική κατάσταση που προκαλεί προβλήματα με την πήξη του αίματος. Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση τραυματισμού ή βλάβης ενός ιστού και ρήξης των αιμοφόρων αγγείων, η αιμορραγία διαρκεί περισσότερο απ’ ότι κανονικά.
Κάποια αιμορραγικά επεισόδια μπορούν να γίνουν ορατά από όλους – όπως όταν το δέρμα κόβεται ή σπάει. Άλλα είναι λιγότερο εύκολο να γίνουν αντιληπτά, αλλά είναι ενδεχομένως περισσότερο βλαπτικά – η αιμορραγία μέσα στις ή γύρω από τις αρθρώσεις, για παράδειγμα, ανιχνεύεται δυσκολότερα, αλλά η σημασία πρόληψής της είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Υπάρχουν δύο διαφορετικές μορφές αιμορροφιλίας:
•    Η Αιμορροφιλία A είναι η συνηθέστερη μορφή, η οποία επηρεάζει ένα στα 5.000 άτομα του ανδρικού φύλου.
•    Η Αιμορροφιλία B είναι η σπανιότερη μορφή και μερικές φορές ονομάζεται νόσος Christmas από το πρώτο άτομο, στο οποίο ταυτοποιήθηκε η νόσος πριν από πολλά χρόνια. Επηρεάζει περίπου ένα στα 30.000 άτομα του ανδρικού φύλου.
Η αιμορροφιλία μπορεί να επηρεάσει κορίτσια και αγόρια και άνδρες και γυναίκες όλων των φυλών. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο κληρονομείται η αιμορροφιλία υποδηλώνει, πως η συντριπτική πλειοψηφία των πασχόντων είναι άτομα του ανδρικού φύλου και πως οι «φορείς» είναι πάντα άτομα του γυναικείου φύλου. Η διάγνωση της πλειοψηφίας των ατόμων με αιμορροφιλία γίνεται στη βρεφική ή στην παιδική ηλικία αν και σε ηπιότερες περιπτώσεις, η κατάσταση μπορεί να μη διαγνωσθεί παρά μόνο σε μια μετέπειτα φάση της ζωής.
Η βαρύτητα της αιμορροφιλίας μπορεί να κυμαίνεται από ήπια, μέτρια, έως σοβαρή.
Τι προκαλεί την Αιμορροφιλία
Τα άτομα που πάσχουν από αιμορροφιλία έχουν έλλειψη μία σημαντικής πρωτεΐνης στο αίμα τους, η οποία ονομάζεται «παράγοντας πήξης». Ανά πάσα χρονική στιγμή υπάρχουν φυσιολογικά 12 παράγοντες πήξης που κυκλοφορούν στο αίμα, και όλοι τους παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη σχετικά σύνθετη διαδικασία που βοηθά την πήξη του αίματος. Εάν λείπει ή είναι σημαντικά μειωμένος κάποιος από αυτούς τους παράγοντες, είναι πιθανόν να επηρεαστεί η πήξη του αίματος με αποτέλεσμα να εγκυμονεί ο κίνδυνος εσωτερικής ή εξωτερικής αιμορραγίας για το άτομο.
•    Τα άτομα με αιμορροφιλία A έχουν έλλειψη ενός βασικού παράγοντα πήξης, του Παράγοντα 8 (συνήθως γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες – Παράγοντας VIII)
•    Τα άτομα με αιμορροφιλία B έχουν έλλειψη ενός βασικού παράγοντα πήξης, του Παράγοντα 9 (Παράγοντας IX).
Συνήθως, ο λόγος για τον οποίο τα άτομα με αιμορροφιλία δεν έχουν αυτούς τους παράγοντες πήξης είναι ότι έχουν κληρονομήσει ένα γονίδιο «αιμορροφιλίας» από τους γονείς τους. Η αιμορροφιλία είναι μία γενετική διαταραχή, η οποία συνήθως κληρονομείται. Δεν μπορεί να την κολλήσει κανείς ή να του μεταδοθεί παρά μόνο μέσω κληρονομικότητας. Το γονίδιο της «αιμορροφιλίας» περνάει από τον γονέα στο παιδί.
Παρόλα αυτά, περίπου το ένα τρίτο των νέων περιπτώσεων προκαλούνται από μία νέα μετάλλαξη του γονιδίου στη μητέρα ή στο παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει προηγούμενο ιστορικό αιμορροφιλίας στην οικογένεια.
Συμπτώματα & Διάγνωση
Τα συμπτώματα της μετρίου έως σοβαρού βαθμού αιμορροφιλίας εμφανίζονται κατά κανόνα στη βρεφική ή στην παιδική ηλικία – συνήθως στην φάση της αυξημένης κινητικότητας, περιέργειας και ανεξαρτησίας. Τα μωρά και τα νεογέννητα με πολύ χαμηλά επίπεδα παραγόντων πήξης κάνουν εύκολα μώλωπες – ακόμη και όταν κανείς τα σηκώνει και τα αγκαλιάζει – και ο εύκολος σχηματισμός μωλώπων είναι συνήθως ένδειξη μιας υποκείμενης διαταραχής της πήξης. Αιμορραγία στις αρθρώσεις και στους μύες μπορεί περιστασιακά να εμφανιστεί μετά από ένα ελαφρύ κτύπημα ή πρόσκρουση, και οι αρθρώσεις που πονούν και/ή είναι πρησμένες υποδηλώνουν ότι μπορεί να σημειώθηκε εσωτερική αιμορραγία.
Τα συμπτώματα των ηπιότερων μορφών της αιμορροφιλίας εμφανίζονται συχνά σε μια λίγο μετέπειτα φάση της ζωής και περιλαμβάνουν συμπτώματα που σχετίζονται με αιμορραγία μέσα στις αρθρώσεις, στους μύες ή στους μαλακούς ιστούς (κάποιες φορές χωρίς εμφανή τραυματισμό), παρατεταμένη αιμορραγία μετά από κόψιμο, δάγκωμα ή ελάσσονα χειρουργική επέμβαση (π.χ. εξαγωγή δοντιού ή περιτομή), μωλωπισμό στην επιφάνεια του δέρματος και αίμα στα ούρα.
Παρόλο που κάθε ένα από αυτά τα πλέον εμφανή συμπτώματα προκαλεί την ίδια δυσφορία στο άτομο, μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί η μακροχρόνια βλάβη επί των αρθρώσεων και των μυών που μπορεί να σημειωθεί ως αποτέλεσμα συχνής εσωτερικής αιμορραγίας.
Πριν να γίνουν διαθέσιμες αποτελεσματικές θεραπείες για την αιμορροφιλία, δεν ήταν ασύνηθες για τους πάσχοντες να αναπτύσσουν μόνιμα κινητικά προβλήματα και να έχουν μεγάλη δυσκολία στο βάδισμα, στην όρθια στάση και στο κάθισμα.
Υγεία των Αρθρώσεων
Η αντιμετώπιση και η πρόληψη των οξέων αιμορραγιών είναι το χαρακτηριστικό της αποτελεσματικής φροντίδας της αιμορροφιλίας. Επαναλαμβανόμενες αιμορραγίες μέσα σε μία άρθρωση μπορούν να προκαλέσουν μόνιμες αλλοιώσεις, που οδηγούν σε πόνο, δυσκαμψία και εξασθένιση στην άρθρωση, οδηγώντας τελικά σε ένα τύπο αρθρίτιδας που αναπτύσσουν μόνο άτομα με αιμορροφιλία – αιμορροφιλική αρθροπάθεια.
Στο παρελθόν, όταν η θεραπεία για την αιμορροφιλία ήταν λιγότερο αποτελεσματική από όσο είναι σήμερα, η αρθρίτιδα προκαλούσε αναπηρία στους πάσχοντες νωρίς στα πρώιμα στάδια της ζωής και η μόνη θεραπευτική επιλογή διαθέσιμη για αυτούς ήταν η χειρουργική αντικατάσταση των αρθρώσεων.
Σήμερα η φυσικοθεραπεία είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αντιμετώπισης των ατόμων με αιμορροφιλία. Τα άτομα ενθαρρύνονται να διατηρούνται δραστήρια και τους δίνονται απλές ασκήσεις που μπορούν να γίνουν στο σπίτι, στη δουλειά ή στο σχολείο, με σκοπό να διατηρείται η κινητικότητα των αρθρώσεων και η δύναμη των μυών. Η πρόληψη των αιμορραγιών των αρθρώσεων, η άμεση αντιμετώπισή τους με θεραπείες υποκατάστασης παραγόντων πήξης και η διατήρηση της κινητικότητας και της δύναμης των αρθρώσεων και των μυών είναι θεμελιώδη για τη διασφάλιση υγιών αρθρώσεων.
Άλλες Αιμορραγικές Διαταραχές
Παρόλο που η αιμορροφιλία είναι μία από τις πιο συχνές αιμορραγικές διαταραχές, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός άλλων διαταραχών, που προκαλούνται από έλλειψη ή χαμηλά επίπεδα άλλων κυκλοφορούντων παραγόντων πήξης.
Οι περισσότερες από αυτές είναι πολύ σπάνιες, και πολλές, όπως η αιμορροφιλία, είναι επίσης κληρονομικές.
HIV, Ηπατίτιδα και Αιμορροφιλία
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η αιμορροφιλική κοινότητα συγκλονίστηκε από την είδηση ότι οι αγωγές για την αιμορροφιλία (ονομάζονται συμπυκνώματα παραγόντων πήξης) που παρασκευάστηκαν από δωρηθέν ανθρώπινο αίμα ήταν υπεύθυνες για τη μετάδοση του ιού της ηπατίτιδας Β. Αυτός είναι ένας ιός που απαντάται συχνά, ο οποίος μπορεί υπό κάποιες συνθήκες να βλάψει το ήπαρ.
Κατόπιν, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο δικαιολογημένος τρόμος της επιδημίας του HIV και της ηπατίτιδας C εξαπλώθηκε στην αιμορροφιλική κοινότητα – για μία ακόμη φορά η μετάδοση έγινε μέσω των μολυσμένων συμπυκνωμάτων παραγόντων πήξης.
Σε ένα συγκλονιστικά μικρό χρονικό διάστημα, ποσοστό που έφτανε το 60% των ατόμων με σοβαρή αιμορροφιλία στο Ηνωμένο Βασίλειο και ποσοστό 95% των ατόμων με σοβαρή αιμορροφιλία στις ΗΠΑ είχε μολυνθεί με τον HIV.  Μέχρι σήμερα, περίπου τα δύο-τρίτα αυτών που μολύνθηκαν με τον HIV κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκδήλωσαν AIDS και απεβίωσαν. Οι υπόλοιποι ανταποκρίνονται καλά στους σύγχρονους συνδυασμούς αντιρετροϊκών φαρμάκων.
Σήμερα, τα συμπυκνώματα παραγόντων πήξης που παρασκευάζονται από δωρηθέν αίμα, υπόκεινται κατά την παραγωγή τους σε αυστηρά βήματα ιικής αδρανοποίησης, το οποίο έχει μειώσει πολύ την πιθανότητα ιικής μόλυνσης και τα έχει καταστήσει πολύ ασφαλή.
Επίσης, οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν οδηγήσει σε διαθεσιμότητα συμπυκνωμάτων παραγόντων πήξης που παράγονται μέσω γενετικής μηχανικής (ονομάζονται ανασυνδυασμένοι παράγοντες πήξης) και αυτοί είναι συνήθως η θεραπεία πρώτης επιλογής για ασθενείς στους οποίους έχει πρόσφατα διαγνωστεί αιμορροφιλία στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες.
Πηγή: www.hemophilia.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Αιματολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΧΑΙΝΟΥΝ...

Τις θεωρούμε παχυντικές, γεμάτες λίπος και ανθυγιεινές και είναι από τις πρώτες που κόβει όποιος θέλει να κάνει δίαιτα. Μια νέα μελέτη, όμως, δείχνει πως οι πατάτες όχι μόνο δεν παχαίνουν, αλλά μπορούν και να ρίξουν την αρτηριακή πίεση – αρκεί να είναι μαγειρεμένες με τον σωστό τρόπο.
Ποιος είναι αυτός; Υπάρχουν τρεις επιλογές: στον φούρνο μικροκυμάτων, βραστές ή ψητές - δίχως βούτυρο, λάδι ή οποιαδήποτε σος, σύμφωνα με τον δρα Τζο Βίνσον, καθηγητή Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Σκράντον στην Πενσυλβάνια που πραγματοποίησε τη σχετική μελέτη.
Ο δρ Βίνσον και οι συνεργάτες του επιστράτευαν 18 άντρες και γυναίκες, που έτρωγαν καθημερινά το μεσημέρι και το βράδυ έξι έως οκτώ πατάτες μεγέθους μπάλας του γκολφ. Έπειτα από ένα μήνα, η συστολική και η διαστολική τους πίεση (ο μεγάλος και ο μικρός αριθμός στη μέτρηση, αντιστοίχως) είχαν μειωθεί κατά 3,5% και 4,3%.
Επιπλέον, κανένας δεν είχε πάρει βάρος.
Οι περισσότεροι εθελοντές ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και έπαιρναν φάρμακα για υπέρταση.
Όπως είπε ο δρ Βίνσον στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας, το οποίο διεξήχθη στο Ντένβερ, οι πατάτες προκαλούν κορεσμό της πείνας και με τη βοήθειά τους είναι πιθανό οι εθελοντές να περιόρισαν άλλα, ανθυγιεινά τρόφιμα.
Οι πατάτες που χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη ήταν πορφυρές και τόσο μικρές ώστε κάθε μία περιείχε μόλις 12 θερμίδες, αλλά οι ερευνητές εκτιμούν πως ανάλογα οφέλη παρέχουν και οι κοινές πατάτες.
Όσον αφορά τον τρόπο μαγειρέματος, οι ερευνητές λένε πως το ιδεώδες είναι να μαγειρεύονται και να καταναλώνονται με τη φλούδα, η οποία περιέχει πολύτιμες χημικές ουσίες.
Το μαγείρεμα στον φούρνο μικροκυμάτων θεωρείται ιδανικό, διότι διατηρεί τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά τους.

Πηγή : Web Only

ΠΥΡΕΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΑ, ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ο πυρετός ως λέξη προέρχεται από την λέξη πυρ, που σημαίνει φωτιά αποτελεί ένα σύνηθες σύμπτωμα νόσου γνωστό από την αρχαιότητα. Στον πυρετό υπάρχει πάντοτε παθολογική αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος. Η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος ελέγχεται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου στον οποίο βρίσκονται τα θερμορυθμιστικά κέντρα. Το θερμορυθμιστικό κέντρο στο φυσιολογικό άτομο, διατηρεί την θερμοκρασία του σώματος σταθερή, παρά τις περιβαλλοντικές αλλαγές, διότι εξισορροπεί τις διαταραχές θερμοκρασίας που μπορεί να προκύψουν από την μεταβολική δραστηριότητα του σώματος και την διακύμανση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος. Η φυσιολογική θερμοκρασία παρουσιάζει κάποια ποικιλία από το ένα άτομο στο άλλο και μικρές διακυμάνσεις στο ίδιο άτομο μέσα στο 24ωρο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ιατρικών επιστημονικών μελετών, σε υγιή άτομα ηλικίας 18 έως 40 ετών, η γενική μέση θερμοκρασία του στόματος είναι 36,8 +_ 0,4 βαθμοί Κελσίου, με χαμηλότερα επίπεδα στις έξι το πρωί και υψηλότερα το απόγευμα στις τέσσερις με έξι το απόγευμα. Σε γυναίκες με εμμηνορρυσία, η πρωινή θερμοκρασία είναι γενικά χαμηλότερη επί δύο εβδομάδες προ της ωορρηξίας. Στη συνέχεια αυξάνεται κατά 0.6 βαθμούς Κελσίου περίπου με την ωορρηξία και παραμένει σε αυτό το επίπεδο, έως ότου αρχίσει η εμμηνορρυσία. Όσο μεγαλώνει η ηλικία, μειώνεται η ικανότητα αύξησης της θερμοκρασίας του σώματος. Η κύηση και η δυσλειτουργία των ενδοκρινών αδένων, επηρεάζουν την θερμοκρασία του σώματος. Ο πυρετός ορίζεται γενικά ως θερμοκρασία άνω του 37,2 κατά τις πρωινές ώρες και ως θερμοκρασία άνω του 37,7 κατά τις απογευματινές ώρες από το στόμα. Η φυσιολογική ημερήσια διακύμανση είναι 0.5-1 βαθμός Κελσίου. Οι θερμοκρασίες στη μασχάλη είναι κατά μισό βαθμό χαμηλότερες από τις προαναφερόμενες, στο στόμα. Η παθολογική αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος που δεν υπερβαίνει όμως το 37,5, είναι γνωστή ως δεκατικός πυρετός. Οι προαναφερόμενες τιμές είναι γενικές και τροποποιούνται ανάλογα με την εξατομικευμένη περίπτωση του ανθρώπου που εξετάζεται ιατρικώς. Έτσι μόνιμη θερμοκρασία 37 βαθμών σε ένα άτομο που ιδιοσυγκρασιακά η θερμοκρασία του είναι κάτω από 36 βαθμούς είναι πολλές φορές παθολογική. Η αύξηση της θερμοκρασία οφείλεται είτε σε αδυναμία του σώματος να αποβάλλει την πλεονάζουσα θερμότητα λόγω ανεπάρκειας των ομοιοστατικών του μηχανισμών, είτε σε άνοδο του υποθαλαμικού σημείου ρύθμισης βάσει του οποίου κινητοποιούνται οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί λόγω ιατρικού νοσήματος. Η παθολογική άνοδος της θερμοκρασίας στην πρώτη περίπτωση, αποκαλείται ιατρικώς υπερθερμία και στην δεύτερη περίπτωση πυρετός, στο παρόν άρθρο όμως, επειδή απευθύνεται στο ευρύ κοινό, ο όρος πυρετός θα χρησιμοποιηθεί όπως είναι ευρύτερα γνωστός, δηλαδή για να περιγράψει την παθολογική αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, ανεξαρτήτως αιτιολογίας. Ο πυρετός συνοδεύεται συχνά από «τρέμουλο» ή ρίγος, κακουχία, πονοκέφαλο, ναυτία. Σε μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας πάνω από 41 βαθμούς Κελσίου καθώς και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, ο πυρετός μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες, όπως μόνιμη εγκεφαλική βλάβη ή θάνατο. Η παθολογική αδυναμία του σώματος να αποβάλλει την πλεονάζουσα θερμότητα, μπορεί να είναι αποτέλεσμα υψηλών περιβαλλοντικών θερμοκρασιών, κόπωσης λόγω ηλικίας, αφυδάτωσης, άσκησης σε θερμό περιβάλλον, λήψης φαρμάκων ή χρήσης ουσιών, όπως αμφεταμινών, κοκαΐνης, λυσεργικού οξέως, σαλικυλικών, λιθίου, αντιχολινεργικών, συμπαθητικομιμητικών, τρικυκλικών αντικαταθλιπτικών, αναστολέων ΜΑΟ, υπερθυρεοειδισμού, φαιοχρωμοκυτώματος, εγκεφαλικών βλαβών. Η υπερθερμία είναι συστατικό στοιχείο του κακοήθους νευροληπτικού συνδρόμου μίας επικίνδυνης και σπάνιας παρενέργειας ορισμένων ψυχοφαρμάκων, που χαρακτηρίζεται από σύγχυση, μυϊκή δυσκαμψία, πνευμονική συμφόρηση, ακούσιες κινήσεις, άνοδο μυϊκών ενζύμων και πυρετό. Η άνοδος της θερμοκρασίας μπορεί να οφείλεται σε ανύψωση του θερμορυθμιστικού κέντρου του υποθαλάμου από παράγοντες φλεγμονής. Ο πυρετός κατά την επίθεση των μικροβίων είναι συστατικό στοιχείο ενός αμυντικού συστήματος, το οποίο αμύνεται με επάρκεια. Κατά την διάρκεια μιας λοίμωξης εκλύονται πυρετογόνα, με άμεσο αποτέλεσμα την εκκίνηση της διαδικασίας ρύθμισης της κεντρικής θερμοκρασίας σε υψηλότερα επίπεδα από τον υποθάλαμο. Στην παθογένεια του πυρετού στα λοιμώδη νοσήματα, σημαντικό ρόλο έχουν μικρές πρωτεΐνες, που ονομάζονται κυτοκίνες. Οι κυτοκίνες όπως είναι οι ιντερλευκίνες, η ιντερφερόνη α και ο παράγοντας νέκρωσης όγκων (TNF) ρυθμίζουν ανοσιακές και αιμοποιητικές διεργασίες και εκλύονται κατά την διάρκεια φλεγμονών. Τα ηλικιωμένα άτομα καθώς και τα άτομα που εξαιτίας συμπαρομαρτούντων νοσημάτων, εμφανίζουν πτώση του ανοσοποιητικού συστήματος, ενδέχεται να μην εμφανίσουν πυρετό ακόμη και κατά την διάρκεια σοβαρών λοιμώξεων και πρέπει να ευρίσκονται σε στενή παρακολούθηση κατά την διάρκεια των λοιμωδών νοσημάτων. Επιπροσθέτως, ορισμένα φάρμακα, όπως τα κορτικοστεροειδή και τα ανοσοκατασταλτικά, όταν λαμβάνονται συστηματικώς αλληλεπιδρούν με το ανοσολογικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλείται ελάττωση της ικανότητας του οργανισμού να αμύνεται και να ανεβάζει πυρετό, ακόμη και επί σοβαρών λοιμώξεων. Εκτός από τις λοιμώξεις, που είναι το πιο κοινό αίτιο πυρετού, υπάρχει μια ποικιλία καταστάσεων, που ενδέχεται να εμφανίσουν πυρετό. Ο κατάλογος είναι μακρύς και περιλαμβάνει εγκεφαλικά νοσήματα, καρκινώματα, την πνευμονική εμβολή, καρδιαγγειακά νοσήματα, λοιμώδεις και μη λοιμώδεις ηπατίτιδες, τον μεσογειακό πυρετό, την σαρκοείδωση, την χρήση ορισμένων φαρμάκων και ουσιών, τα αυτοάνοσα νοσήματα, παθήσεις ενδοκρινών αδένων. Tί πρέπει να γνωρίζετε για τον πυρετό επιπροσθέτως: 1. Περιπτώσεις πυρετού που επιβάλλουν άμεσα ιατρική αξιολόγηση, είναι ο υψηλός πυρετός, ο πυρετός που εκδηλώνεται σε υψηλές περιβαλλοντικές θερμοκρασίες, ο πυρετός που δεν ανταποκρίνεται σε αντιπυρετικά, ο πυρετός που συνοδεύεται από δυσχέρεια αναπνοής, κεφαλαλγία, έμετο, ή εξάνθημα, ο πυρετός που ενώ είναι σε βελτίωση επιδεινώνεται, ο παρατεινόμενος πυρετός πάνω από τετραήμερο, ο πυρετός που συνοδεύεται από επίμονο ρίγος. Ειδικές περιπτώσεις εμπύρετων συνδρόμων ενδέχεται να οδηγήσουν στον θάνατο, εάν δεν αντιμετωπιστούν ή δεν διερευνηθούν άμεσα. Στις περιπτώσεις αυτές επιβάλλεται νοσηλεία. 2. Τα χλιαρά μπάνια, τα ψυχρά επιθέματα, τα αντιπυρετικά ελέγχουν τον πυρετό. Οι έγκυες, οι θηλάζουσες, τα παιδιά και οι έφηβοι δεν πρέπει να λαμβάνουν ως αντιπυρετικό την ασπιρίνη για τον έλεγχο του πυρετού, για να αποφευχθεί ένα σπάνιο και επικίνδυνο σύνδρομο, το σύνδρομο REYE. Κατά την διάρκεια του πυρετού συνιστάται αποφυγή υπερκόπωσης, αποφυγή ενεργητικού και παθητικού καπνίσματος, ελαφρά διατροφή και άφθονα υγρά μακράν των γευμάτων, αποφυγή φαρμάκων που καταστέλλουν τον βήχα. 3.Κατά την ιατρική εξέταση, πρέπει να μην αποκρύπτετε και να αναφέρετε οπωσδήποτε τυχόν φάρμακα που λαμβάνετε, τις σεξουαλικές σας συνήθειες, τις εμφυτευμένες συσκευές ή επιθέματα που τυχόν υπάρχουν στο σώμα σας, άλλα άτομα με πυρετό που ευρίσκονται στο στενό σας περιβάλλον, έκθεση σε τοξικές ουσίες, έκθεση σε ζώα, τις ταξιδιωτικές σας συνήθειες, την χρήση απαγορευμένων ουσιών ή αλκοόλ, προηγηθείσες μεταγγίσεις ή αλλεργίες, δήγματα ζώων ή εντόμων, ασυνήθιστες απασχολήσεις ή διατροφικές συνήθειες όπως για παράδειγμα κατανάλωση άπλυτων τροφίμων, τα ζώα που υπάρχουν στο σπίτι ή στο στενό σας περιβάλλον, την χρήση βοτάνων. Τα στοιχεία αυτά μπορεί να σας φαίνονται άσχετα με τον πυρετό σας, είναι όμως στοιχεία που ο μαχόμενος ιατρός θα συνυπολογίσει κατά τον σχεδιασμό της θεραπείας ή κατά την διερεύνηση.
Πηγή: www.healthierworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Παθολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται από το Ινστιτούτο Επιδημιολογίας του Καρκίνου της Δανίας, δεν προκύπτει σχέση μεταξύ των συσκευών κινητής τηλεφωνίας και του καρκίνου του εγκεφάλου.
Η έρευνα εστίασε σε στοιχεία που αφορούσαν περισσότερα από 350.000 άτομα, κατόχους κινητών τηλεφώνων, για διάστημα 18 ετών.
Οι επιστήμονες καταλήγουν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τα άτομα αυτά δεν διέτρεχαν υψηλότερο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρκίνο του εγκεφάλου, συγκριτικά με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο στην ηλεκτρονική σελίδα του επιστημονικού εντύπου British Medical Journal, η μελέτη έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά προηγούμενων ερευνών που έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα.
Συγκεκριμένα, η έρευνα των Δανών επιστημόνων μελέτησε 358.403 κατόχους κινητού τηλεφώνου, εξετάστηκαν 356 γλοιώματα (τύπος εγκεφαλικού καρκινικού όγκου) και 846 καρκίνοι του κεντρικού νευρικού συστήματος, πάντα σε σύγκριση με τη συχνότητα των καρκίνων αυτών σε άτομα που δεν κατέχουν κινητά τηλέφωνα.
Ακόμη και όσοι κατείχαν κινητό τηλέφωνο για περισσότερα από 13 χρόνια, δεν κινδύνευαν περισσότερο. Δεν προέκυψαν σημαντικές διαφοροποιήσεις ως προς τα ποσοστά των καρκίνων του κεντρικού νευρικού συστήματος ή του εγκεφάλου, μεταξύ χρηστών συσκευών κινητής τηλεφωνίας και μη.
Πάντως οι επιστήμονες συνεχίζουν την παρακολούθηση του δείγματος για να διασφαλίσουν ότι δεν θα εκδηλώσουν καρκίνο αργότερα στη ζωή τους, ενώ θα μελετήσουν και την επίπτωσή τους στα παιδιά.
Παρά τα καθησυχαστικά αποτελέσματα της έρευνας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν παύει να εφιστά την προσοχή ως προ τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, καθώς δεν αποκλείει ότι μπορεί να είναι καρκινογόνα. Έχει μάλιστα εντάξει τα κινητά τηλέφωνα στην ίδια κατηγορία με τον καφέ, υπονοώντας ότι η σχέση καρκίνου-κινητού τηλεφώνου, δεν μπορεί μεν να αποδειχθεί αλλά ούτε και να αποκλειστεί.
Οι φορείς Υγείας πάντως συνιστούν η χρήση των κινητών τηλεφώνων να γίνεται από την ηλικία των 16 ετών και άνω και η διάρκεια των συνδιαλέξεων να είναι σύντομη.

Ο καθηγητής Αντερς Αχλμπομ από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας σχολιάζονταν την μελέτη, χαρακτηρίζει τα ευρήματα «καθησυχαστικά», ενώ ο καθηγητής Ντέιβιντ Σπιεγκελχαλτερ, από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ υπογραμμίζει ότι «το υλικό για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων είναι σχετικά πρόσφατο, ξεκινώντας από το 1995, άρα η σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ αυτών που αγόρασαν νωρίς ή αργότερα κινητά τηλέφωνα, χωρίς ωστόσο να υποβαθμίζεται η σημασία των ευρημάτων των Δανών συναδέλφων».

Πηγή: health.in.gr

ΚΑΡΔΙΑ-Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ

«Ήρθε η ώρα να σκεφθούμε τη μεταμόσχευση»
Εντάξει,  έχεις περάσει πολλούς μήνες ή χρόνια σε καρδιακή ανεπάρκεια και προφανώς η κατάσταση έχει τελευταία επιδεινωθεί. Ο καρδιολόγος σας πρέπει να εκτιμήσει ότι ήρθε η ώρα να σας παραπέμψει στο ειδικό κέντρο μεταμοσχεύσεων για εκτίμηση. Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμηθεί έγκαιρα η ανάγκη να σας δουν στο πρόγραμμα μεταμοσχεύσεων. Ίσως να μην χρειάζεστε μεταμόσχευση, σε ορισμένες φορές όμως η επιδείνωση μπορεί να είναι ραγδαία. Γι' αυτό καλύτερα να ενεργήσετε έγκαιρα.
«Το πρώτο ραντεβού στο τμήμα μεταμοσχεύσεων»
Το πρώτο βήμα είναι το ραντεβού στο εξωτερικό ιατρείο μεταμοσχεύσεων. Θα πάτε εκεί με όλο τον ιατρικό φάκελο σας. Ο καρδιολόγος μεταμοσχεύσεων έχει ειδικευτεί στο να εκτιμά την κατάσταση καρδιοπαθειών που αγγίζουν ή ήδη είναι τελικού σταδίου. Αφού σας εξετάσει κατ' αρχήν και δει το φάκελο που θα του προσκομίσετε (πιθανόν να ζητήσει και άλλες εξετάσεις) θα εκτιμήσει εάν πρέπει να εξετασθεί τώρα η περίπτωση της μεταμόσχευσης. Εάν δεν χρειάζεστε μεταμόσχευση τότε θα σας συστήσει μια συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή καθώς και συγκεκριμένη δίαιτα (αυστηρή περικοπή στο Νάτριο, δηλαδή το αλάτι, και περιορισμό της λήψης υγρών σε λιγότερο από 1 λίτρο συνολικά ημερησίως). Εάν εκτιμήσει ότι ίσως να χρειάζεστε μεταμόσχευση θα σας ζητήσει να εισαχθείτε στο κέντρο για να περάσετε τη διαδικασία του προμεταμοσχευτικού ελέγχου
Ο προμεταμοσχευτικός έλεγχος
Ο προμεταμοσχευτικός έλεγχος γίνεται μέσα στο κέντρο μεταμοσχεύσεων. Περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό εξετάσεων  που σκοπό έχουν να εκτιμηθεί
1.    εάν η καρδιακή ανεπάρκεια είναι σε τέτοιο στάδιο ώστε η μόνη λύση είναι πλέον η μεταμόσχευση
2.    εάν είσθε σε θέση (οργανικά και ψυχολογικά) να κάνετε την μεταμόσχευση
Η εισαγωγή για τον προμεταμοσχευτικό έλεγχο διαρκεί περίπου 7-10 ημέρες και θα σας δει ένα μεγάλο μέρος γιατρών από διάφορες ειδικότητες. Στο τέλος ο καρδιολόγος μεταμοσχεύσεων θα δει το σύνολο των εξετάσεων και θα σας ανακοινώσει είτε
1.    ότι δεν χρειάζεστε σ' αυτή τη φάση μεταμόσχευση
2.    ότι χρειάζεστε μεταμόσχευση κι αν επιθυμείτε θα προτείνει στην επιτροπή μεταμοσχεύσεων να συμπεριληφθείτε στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση.
3.    ότι χρειάζεστε μεταμόσχευση αλλά δεν μπορείτε να την πραγματοποιήσετε
Στη δεύτερη περίπτωση βρίσκεστε με μία ερώτηση που χρειάζεται να απαντήσετε. Εάν θέλετε να μπείτε στη λίστα αναμονής. Είναι κρίσιμη, δύσκολη κι ευαίσθητη στιγμή αλλά εάν φτάσατε σ΄ αυτό το σημείο είναι γιατί θέλετε να εκμεταλλευτείτε την μοναδική επιλογή που απομένει για τη ζωή σας.
Θα είμαι στη λίστα ή όχι ;
Η επιτροπή μεταμοσχεύσεων απαρτίζεται από αριθμό ειδικών γιατρών οι οποίοι θα σας έχουν συναντήσει κατά τον προμεταμοσχευτικό έλεγχο (ή θα γνωρίζουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων σας που τους αφορούν) και συνεδριάζει τακτικά για να εξετάσει τους υποψήφιους για τη λίστα αναμονής. Στη συνεδρίαση που σας αφορά θα αποφασισθεί με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων εάν πρέπει και μπορείτε να μπείτε στη λίστα.
Μετά τη συνεδρίαση η συντονίστρια μεταμοσχεύσεων θα επικοινωνήσει μαζί σας και θα σας ενημερώσει για την απόφαση.
Περιμένοντας στη λίστα αναμονής
Από τη στιγμή που σας ανακοινώνετε ότι είστε στη λίστα αναμονής πρακτικά πρέπει να είστε έτοιμοι να δεχθείτε την κλήση από το κέντρο μεταμοσχεύσεων. Μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Επίσης μπορεί να κληθείτε πολλές φορές αφού θα ειδοποιηθείτε έγκαιρα σε κάθε περίπτωση που υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει κατάλληλο μόσχευμα διαθέσιμο. Εγώ έλαβα την πρώτη κλήση μου μετά από 3 μήνες στις 7 το πρωί και τη δεύτερη μετά από 4.5 μήνες στις 4 το απόγευμα. Γνωρίζω μεταμοσχευμένο που κλήθηκε την ίδια μέρα που του ανακοινώθηκε ότι είναι στη λίστα αναμονής, άλλον που κλήθηκε μετά από 10 ημέρες κι άλλον που περιμένει εδώ και 18 μήνες. Κανείς πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το μεγαλύτερο αναμενόμενο διάστημα (το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να είναι και πάνω από ίσως 2-3 χρόνια μέγιστο ανάλογα με την κατάσταση του ασθενούς και για πολλούς φυσικά δεν μπορεί να είναι ούτε μερικοί μήνες). Ο στόχος αυτή την περίοδο είναι να φτάσετε στη μεταμόσχευση σε όσον το δυνατόν καλύτερη κατάσταση. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο για την επιτυχία της μεταμόσχευσης. Το κέντρο μεταμοσχεύσεων κι η συντονίστρια μεταμοσχεύσεων θα σας παρακολουθούν όλο αυτό το διάστημα. Η σωστή διατροφή, η ανεκτή άσκηση κι η καλή ψυχολογική κατάσταση πρέπει να είναι συστατικά της καθημερινότητας ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο (ε, και για όλη τη ζωή..). Πάνω απ' όλα να είστε αισιόδοξος γιατί η μεταμόσχευση θα δώσει τέλος στην αγωνία, την ταλαιπωρία και τη φθορά. Θα σας ξαναδώσει την ενεργή ζωή γεμάτη οξυγόνο και χαρά. Αυτό να έχετε στο νου σας και να κάνετε τα σχέδια σας για μετά. Μετά τη μεταμόσχευση θα γνωρίσετε πολλά συναισθήματα που δεν είναι δυνατόν να τα υποπτευθείτε γιατί απλά είναι πρωτόγνωρα. Πρέπει να τα βιώσει κανείς για να τα καταλάβει.
Είναι κρίσιμο να έχετε τα πράγματα σας έτοιμα (στην ουσία μόνο το βιβλιάριο ασφάλισης, τα φάρμακα σας και την οδοντόβουρτσα σας) για να μη χάσετε χρόνο. Ακόμη πιο κρίσιμο είναι να έχετε έτοιμο το σχέδιο μεταφοράς σας (οδηγός, μέσο μεταφοράς, κλπ). Είναι πιθανόν να σας ζητηθεί να μετακομίσετε κάπου κοντά στο μεταμοσχευτικό κέντρο. Καλό είναι να έχετε από το μεταμοσχευτικό κέντρο ένα γράμμα που να εξηγεί την κατάσταση σας. Θα το χρειαστείτε σε διάφορες περιστάσεις κι ίσως και για τη διαδρομή στο κέντρο όταν κληθείτε.
A, και δεν χρειάζεται να σας το ξαναπούν ότι πρέπει να φυλάγεστε από ιώσεις κλπ. Όταν θα κάνετε τη μεταμόσχευση ο οργανισμός το πρώτο διάστημα θα βρεθεί σε κατάσταση ισχυρής ανοσοκαταστολής. Σε αυτή τη φάση δεν πρέπει να έχετε καμία απολύτως λοίμωξη. Έτσι, εάν έχετε π.χ. γρίπη (για οποιαδήποτε σύμπτωμα λοίμωξης πρέπει να ειδοποιείτε έγκαιρα τη συντονίστρια μεταμοσχεύσεων) την ημέρα που θα βρεθεί κατάλληλο μόσχευμα, τότε δεν θα μπορείτε να κάνετε τη μεταμόσχευση.
«Για έλα στο νοσοκομείο»
Όταν λάβετε το τηλεφώνημα κρατήστε την ψυχραιμία σας (εγώ είχα ταχυκαρδία). Ήρθε η ώρα να βάλετε σ' εφαρμογή το σχέδιο μεταφοράς. Ειδοποιήστε κάποιον να σας συνοδεύσει (και να οδηγήσει..), πάρτε μαζί σας τα πράγματα που πρέπει να έχετε έτοιμα και πηγαίνετε στο μεταμοσχευτικό κέντρο. Μην αρχίζετε να τηλεφωνείτε σε φίλους και γνωστούς. Μην χάνετε χρόνο ψάχνοντας για οτιδήποτε άλλο. Όταν φθάσετε στο μεταμοσχευτικό κέντρο πάρτε μια βαθιά ανάσα και χαλαρώστε. Αυτό που έπρεπε να κάνετε το κάνατε. Τώρα πλέον όλα είναι στα χέρια των νοσηλευτών και των γιατρών. Πολύ πιθανόν όταν εσείς θα φθάνετε στο κέντρο μία ομάδα του κέντρου θα έχει φύγει για το νοσοκομείο όπου βρίσκεται ο δότης για να πάρει το μόσχευμα. Αυτές τις ώρες πριν τη μεταμόσχευση θα ελεγχθεί ότι είστε σε κατάσταση να κάνετε την εγχείρηση. Εάν έχετε κάποια ίωση δεν θα κάνετε την μεταμόσχευση. Επίσης θα κάνετε έναν καθετηριασμό. Θα κοιμηθείτε δίχως να καταλάβετε που και πως....
Η επέμβαση
Αυτή μάλλον δεν σας αφορά αφού δεν θα καταλάβετε τίποτε. Θα διαρκέσει λίγες (συνήθως 3-5) ή περισσότερες (η δική μου 12) ώρες ανάλογα με το τι κατάσταση θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Μετά την επέμβαση μπορεί να σας κρατήσουν για αρκετές ώρες ή μέρες (στη δική μου περίπτωση 3 ημέρες) σε καταστολή (δηλαδή θα κοιμάστε) προκειμένου ο οργανισμός να έχει τις ελάχιστες απαιτήσεις από τη νέα καρδιά και να δοθεί σ' αυτή ο απαραίτητος χρόνος για να αναλάβει το έργο της μ' όλη τη δυναμική που διαθέτει.
Ξυπνώντας με μια νέα καρδιά
Όταν εκτιμηθεί ότι είσαστε έτοιμος να ξυπνήσετε....θα ξυπνήσετε..Εγώ ένοιωσα έναν γιατρό με ένταση να φωνάζει δίπλα από το αριστερό αυτί μου «Νίκο ξέρεις που είσαι ξέρεις τι έχεις κάνει έχεις κάνει μεταμόσχευση καρδιάς». Αν και φώναζε, εγώ μόλις που τον άκουγα. Είδα διάφορους γιατρούς που δεν τους γνώριζα έως που τελικά είδα τη συντονίστρια μεταμοσχεύσεων που ήταν και το μόνο οικείο πρόσωπο. Κι αυτή μου επιβεβαίωσε ότι ήμουν στο Ωνάσειο και είχα κάνει την μεταμόσχευση.
Οι πρώτες μέρες στην εντατική
Τις πρώτες μέρες της νέας ζωής θα τις περάσετε στην μονάδα εντατικής θεραπείας - ΜΕΘ του κέντρου. Το διάστημα ποικίλλει ανάλογα με την κάθε περίσταση. Γενικά, στόχος είναι να σταθεροποιηθείτε και να μετακομίσετε στην κλινική όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς αποφυγή λοιμώξεων. Θα περάσετε τουλάχιστον 4-5 ημέρες στη ΜΕΘ. Εγώ πέρασα 2 εβδομάδες και ξέρω άλλους μεταμοσχευμένους που χρειάσθηκε να περάσουν πάνω από ένα μήνα. Θα έχετε διάφορα καλώδια και καθετήρες πάνω σας οι οποίοι όμως θα μειώνονται μέρα με τη μέρα. Θα δείτε επίσης τον οργανισμό σας να επανακτά τη φυσιολογική του λειτουργία. Όλα τα ενοχλήματα που είχατε (π.χ. δύσπνοια, πρήξιμο στις σφαγίτιδες κλπ) εξαφανίζονται. Απολαμβάνετε ξανά την ελεύθερη αναπνοή παρ' όλο που ο οργανισμός είναι εξασθενημένος λόγω των τόσων μηνών ή χρόνων καρδιακής ανεπάρκειας αλλά και της διαδικασίας του χειρουργείου και της κατάκλησης. Στη ΜΕΘ ξεκινά το πρόγραμμα φυσιοθεραπείας. Α, επίσης ξεκινά ένα διατροφικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης που περιλαμβάνει απ'όλα.
Οι επόμενες μέρες στην καρδιοχειρουργική κλινική
Αφού σταθεροποιηθεί η κατάσταση σας θα σας μεταφέρουν σε μονοθέσιο δωμάτιο στην κλινική όπου θα συνεχισθεί το πρόγραμμα φυσιοθεραπείας και διατροφικής ενδυνάμωσης. Επίσης θα εκπαιδευθείτε στη κατανόηση και τη λήψη των φαρμάκων σας. Στόχος είναι μέσα σε λίγες μέρες να νιώσετε την απαιτούμενη αυτοπεποίθεση ώστε να μπορέσετε να βγείτε από το κέντρο και να επιστρέψετε στο σπίτι σας. Στην κλινική θα μείνετε 7-10 μέρες (εγώ έμεινα 2 εβδομάδες). Όταν έρθει η ώρα να βγείτε από την κλινική θα βγείτε περπατώντας άνετα, κρατώντας τα πράγματα σας και με μια παράξενη αίσθηση «αισιόδοξης ανασφάλειας» λόγω της «άγνωστης» πραγματικότητας που σας υποδέχεται.
Οι πρώτοι μήνες
Τους πρώτους 3 μήνες συνεχίζετε να είστε σε σχετικά υψηλή ανοσοκαταστολή . Θα φοράτε μάσκα και θα αποφεύγετε την πολυκοσμία. Θα συνεχίσετε την άσκηση και θα δείτε τον εαυτό σας να επανακτά καθημερινά τις δυνάμεις του. Είναι ευκαιρία να μπείτε σε ένα καλό πρόγραμμα εκγύμνασης που να το ακολουθήσετε σε όλη σας τη ζωή. Επίσης θα εξοικειωθείτε με τη διαδικασία λήψης των φαρμάκων σας. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα αισθάνεστε την αυτοπεποίθεση ώστε να επιστρέψετε προοδευτικά στην εργασία σας και στις καθημερινές σας ασχολείες. Το διάστημα αυτό μπορεί να ποικίλει ανάλογα με την περίπτωση. Εγώ στους 2 μήνες περπατούσα 10 χιλιόμετρα στα 90 λεπτά.

Πηγή: www.neakardia.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Καρδιολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΣΠΑΝΑΚΙ ΚΑΙ ΒΙΤΑΜΙΝΗ C

Η βιταμίνη C είναι μία από τις πιο 'διάσημες' βιταμίνες των τροφίμων. Γνωστή για την αντιοξειδωτική της δράση αλλά και για την 'αντιγηραντική' ικανότητα που έχει συμμετέχοντας στην αναδόμηση του κολλαγόνου.
Μία όμως από τις πιο σημαντικές ιδιότητες της βιταμίνης C, που δεν είναι ευρέως γνωστή είναι το γεγονός ότι ευνοεί την απορρόφηση του μη αιμικού σιδήρου. Μη αιμικός είναι ο σίδηρος που συναντάμε στα φυτικά τρόφιμα όπως το σπανάκι και τα όσπρια. Το 'πρόβλημα' με αυτό το φυτικό σίδηρο είναι πως το σώμα μας μπορεί να απορροφήσει μόλις το 5-8% της ποσότητας που βρίσκεται σε αυτά τα τρόφιμα. Η παρουσία της βιταμίνης C σε ένα γεύμα με φυτικές πηγές σιδήρου βοηθά στη μετατροπή του μη αιμικού σιδήρου σε απορροφήσιμο.
Ο ρόλος της βιταμίνης C στην απορρόφηση του σιδήρου έχει διασαφηνιστεί εδώ και δεκαετίες και μάλιστα φαίνεται ότι η σχέση αυτή εξαρτάται από την ποσότητα της βιταμίνης C που προσλαμβάνουμε ταυτόχρονα. Μία από τις πρώτες μελέτες που διερεύνησαν αυτή τη δράση, έδειξε πως όσο αυξάνονταν η ποσότητα της βιταμίνης C σε ένα γεύμα, τόσο αυξάνοντας και η απορρόφηση του σιδήρου, σταδιακά από 0,8% σε 7,1% .
Υπάρχουν μάλιστα μελέτες που δείχνουν ότι η προσθήκη βιταμίνης C σε εμπλουτισμένα με σίδηρο τρόφιμα οδηγεί σε καλύτερη απορρόφηση του μετάλλου.
Οι έφηβοι, οι γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία, οι εγκυμονούσες και θηλάζουσες καθώς και τα παιδιά, ομάδες δηλαδή που έχουν αυξημένες ανάγκες σε σίδηρο, είναι σημαντικό να καταναλώνουν μαζί με φυτικές πηγές σιδήρου και μια πηγή βιταμίνης C. Τέτοιες είναι τα εσπεριδοειδή και οι φυσικοί χυμοί τους, οι φράουλες, οι πολύχρωμες πιπεριές, καθώς και εμπλουτισμένοι χυμοί με τα δύο αυτά συστατικά.
Πηγές: www.nutrimed.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Διαιτολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ – ΙΣΧΙΑΛΓΙΑ – ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ - ΔΙΣΚΟΛΗΛΗ

Οσφυαλγία, Ισχιαλγία, Δισκοπάθεια και Δισκοκήλη είναι 4 όροι που πολύ συχνά συγχέονται μεταξύ τους. Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο γίνεται αυτό είναι το ότι πολύ συχνά κάποιος ασθενής μπορεί να “έχει” και τα 4. Υπάρχει δηλαδή μεταξύ αυτών των παθήσεων ή συμπτωμάτων μια αλληλένδετη σχέση. Ας δούμε όμως ξεχωριστά τι ακριβώς περιγράφει ή σημαίνει κάθε όρος.
Οσφυαλγία: Με τον όρο αυτό περιγράφουμε τον πόνο στη μέση (οσφύς + άλγος). Σαν όρος χρησιμοποιείται πάρα πολύ συχνά για να περιγράψει πόνο ο οποίος συχνά είναι άγνωστης αιτιολογίας. Δεν είναι πάθηση όπως πολύ λανθασμένα πιστεύει πολύς κόσμος.
Ισχιαλγία: Ο όρος αυτός είναι όπως και η οσφυαλγία σύνθετος και περιγράφει πόνο στην περιοχή – διαδρομή του Ισχιακού νεύρου. Το ισχιακό είναι το μεγάλο νεύρο που σχηματίζεται από τις ρίζες Ο4-Ι3 των οσφυϊκών και ιερών σπονδύλων (στην περιοχή της μέσης δηλαδή).
Δισκοπάθεια: Ο όρος αυτός είναι πολύ γενικός και περιγράφει πρόβλημα / πάθηση του μεσοσπονδυλίου δίσκου. Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος υπάρχει ανάμεσα σε αρκετά ζεύγη σπονδύλων και λειτουργεί όπως το αμορτισέρ στα αυτοκίνητα για να αποσβένει τους κραδασμούς και το βάρος του κορμού. Συνήθως όταν λέμε πως κάποιος έχει δισκοπάθεια εννοούμε πως κάποιος μεσοσπονδύλιος δίσκος έχει “φαγωθεί” ή  “φθαρεί” ή  “εκφυλιστεί” όπως είναι και η επιστημονική ορολογία. Ένας εκφυλισμένος δίσκος είναι ένδειξη “οστεοαρθρίτιδας” στην σπονδυλική στήλη ή όπως πιο σωστά λέγεται Σπονδυλοαρθρίτιδας.
Δισκοκήλη: Δισκοκήλη έχουμε στην περίπτωση που το ζελατινώδες περιεχόμενο του μεσοσπονδυλίου δίσκου έχει διαπηδήσει προς τα έξω (συνήθως προς το πίσω μέρος της σπονδυλικής στήλης) πιέζοντας είτε τον νωτιαίο μυελό ή κάποιο σπονδυλικό νεύρο προκαλώντας πόνο , μούδιασμα, κάψιμο, αίσθηση καψίματος κ.α.
Το μεγαλύτερο κομμάτι των παθήσεων της μέσης (οσφυϊκή περιοχή)  οφείλονται σε απλά προβλήματα μηχανικής ή μυϊκής αιτιολογίας. Δηλαδή είτε από κόπωση στη δουλειά από επαναλαμβανόμενη κίνηση, κάποιον τραυματισμό από απροσεξία κ.α. Η χρόνια επιβάρυνση της μέσης, η έλλειψη άσκησης, τα περιττά κιλά, οι “κακές” συνήθειες στον εργασιακό χώρο μπορούν να προκαλέσουν σοβαρότερα προβλήματα όπως είναι η Δισκοπάθεια και η Σπονδυλοαρθρίτιδα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντική είναι η πρόληψη μιας τέτοιας κατάστασης και όχι η εκ των υστέρων αντιμετώπισή της.
Τι μπορεί να κάνει η Χειροπρακτική για αυτά τα προβλήματα:
Ο Χειροπράκτης αφού λάβει ένα πλήρες ιστορικό της κατάστασης σας θα σας κάνει κάποια ειδικά νευρολογικά και ορθοπεδικά τεστ. Θα ψηλαφίσει επίσης την μέση σας για να ανιχνεύσει τυχόν “μπλοκαρίσματα” που μπορεί να έχουν υποστεί οι σπόνδυλοί σας. Κατόπιν χρησιμοποιώντας ειδικές τεχνικές (πιέσεις, διατάσεις, Ισομετρικές διατάσεις (PIR) ) που ενδείκνυνται θα προσπαθήσει πρώτα να χαλαρώσει τους σφιγμένους μύες και κατόπιν θα σας κάνει τις ειδικές  Χειροπρακτικές ανατάξεις που αποσκοπούν στην ανακούφιση της περιοχής και στην διόρθωση του προβλήματος και όχι μόνο των συμπτωμάτων. Στο τέλος της θεραπείας σας ο Χειροπράκτης θα σας προτείνει ειδικές ασκήσεις με τις οποίες θα μπορέσετε να αποκτήσετε πάλι την χαμένη ελαστικότητά σας καθώς και να δυναμώσετε την “μέση” σας.
Πηγή: www.healthierworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Ορθοπεδικούς επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αγγειογραφία είναι μία ακτινολογική μέθοδος με την οποία απεικονίζονται τα αγγεία του ανθρωπίνου σώματος αφού εγχυθεί στο εσωτερικό τους ένα σκιαγραφικό μέσο. Στην ακτινογραφία που λαμβάνεται απεικονίζονται πολύ καλά τα αγγεία που έχουν σκιαγραφηθεί επειδή το σκιαγραφικό (αυτή είναι η αξιοποιούμενη ιδιότητά του φαρμάκου αυτού) απορροφά την ακτινοβολία και έτσι στο φιλμ αποτυπώνεται η σκιά του αγγείου, αφού αυτό περιέχει το σκιαγραφικό. Με τη μέθοδο αυτή μπορούν να σκιαγραφηθούν όλα τα αγγεία.
Σήμερα υπάρχουν πολύ εξελιγμένα μηχανήματα για το σκοπό αυτό, τα οποία με ηλεκτρονική επεξεργασία αφαιρούν από την τελική ακτινογραφία όλες τις σκιές των οργάνων που δεν ενδιαφέρουν τον εξεταστή και αφήνουν μόνο τις σκιές των αγγείων. Αυτή είναι η ψηφιακή αφαιρετική αγγειογραφία.
Αρτηριογραφία
Πιο σημαντική και πιο πολύπλοκη αγγειογραφία είναι εκείνη που απεικονίζει αρτηρίες και ονομάζεται διαδερμική αρτηριογραφία. Στη μέθοδο αυτή εισάγεται από μια μικρή τομή του δέρματος στον μηρό ένας ειδικός καθετήρας μέσα στη μηριαία αρτηρία του εξεταζόμενου και από αυτόν προωθείται μέσα στην αρτηρία, αντίθετα με τη ροή του αίματος (με κατεύθυνση προς την καρδιά, δηλαδή) ένας λεπτός συρμάτινος οδηγός (κάτι σαν τις ατσαλίνες των υδραυλικών και των ηλεκτρολόγων). Ανάλογα με το αν ο εξεταστής θέλει να σκιαγραφήσει αρτηρίες του επάνω μέρους του σώματος ή των κάτω άκρων, στρέφει τον οδηγό, πάντα μέσα στον αυλό των μεγάλων αρτηριών, προς τη θέση που επιθυμεί. Στη συνέχεια, με οδηγό αυτό το σύρμα προωθεί μέσα στην αρτηρία έναν δεύτερο καθετήρα (έναν λεπτό εύκαμπτο σωλήνα από ειδικό πλαστικό υλικό) και με ακτινοσκοπικό έλεγχο τον φτάνει στο αγγείο που επιθυμεί να σκιαγραφήθεί. Η μέθοδος αυτή λέγεται εκλεκτική αρτηριογραφία. Όταν ο καθετήρας φτάσει στην είσοδο του αγγείου προς σκιαγράφηση, αφαιρείται ο συρμάτινος οδηγός ενώ ο καθετήρας παραμένει στη θέση που είχε τοποθετηθεί. Ενώ ο αυλός του καθετήρα είναι ελεύθερος, μέσα σε αυτόν ενίεται το σκιαγραφικό σε μικρή ποσότητα, άλλοτε διαφορετική, ανάλογα με την αρτηρία προς σκιαγράφηση, και σε μικρούς χρόνους λαμβάνονται ακτινογραφίες της περιοχής. Με τον τρόπο αυτό απεικονίζεται εκλεκτικώς κάποια ή κάποιες αρτηρίες. Γνωρίζοντας τη φυσιολογική διάταξη των αρτηριών, τις διακλαδώσεις τους και τις ανατομικές τους παραλλαγές, οι γιατροί έχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουν παθολογικές καταστάσεις σε αυτές (στενώσεις, αποφράξεις, ανευρύσματα, θρομβώσεις κ.ά.).
Με ανάλογο τρόπο γίνονται φλεβογραφίες και χολαγγειογραφίες.
Επεμβατική αγγειογραφία
Τελευταία, οι επεμβατικοί ακτινολόγοι εφαρμόζουν διάφορες θεραπευτικές μεθόδους χρησιμοποιώντας τους ίδιους καθετήρες που ήδη υπάρχουν μέσα στις αρτηρίες (ή τα άλλα αγγεία) κατά τη διάρκεια της αγγειογραφίας, απαλλάσσοντας τον ασθενή από το πρόβλημά του και από ενδεχόμενη χειρουργική επέμβαση που θα χρειαζόταν αν δεν υπήρχε αυτή η πρόοδος της ακτινολογίας.
Νεότερες εξελίξεις
Σήμερα, με την εξέλιξη των αξονικών τομογράφων, των υπερηχοτομογράφων Doppler και των μαγνητικών τομογράφων, πολλές τέτοιες εξετάσεις μπορούν να γίνουν χωρίς τον καθετηριασμό των αγγείων, όπως για παράδειγμα με την υπολογιστική αγγειογραφία (που χρησιμοποιεί τον αξονικό τομογράφο). Ωστόσο, προς το παρόν, αυτές οι μέθοδοι δε φαίνεται να αντικαθιστούν την παραδοσιακή αγγειογραφία.
Πηγή: www.healthierworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Ακτινολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΝΕΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ HIV

Τα αποτελέσματα νέων ερευνητικών, προκαθορισμένων αναλύσεων από την εν εξελίξει μελέτη Φάσης III STARTMRK, που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο διεξαγωγής του 13ου Ευρωπαϊκού Συνεδρίου για το AIDS, έδειξαν, ότι το σχήμα που περιέχει ραλτεγκραβίρη παρουσίασε βελτιωμένη αποτελεσματικότητα, σε σύγκριση με το σχήμα που περιέχει εφαβιρένζη σε 192 εβδομάδες θεραπείας, σύμφωνα με το ποσοστό των ασθενών, στους οποίους ο ιός διατηρήθηκε σε μη ανιχνεύσιμα επίπεδα.
Το σχήμα που περιέχει ραλτεγκραβίρη, επίσης, παρουσίασε μεγαλύτερη ανοσολογική αποτελεσματικότητα, η οποία υπολογίστηκε από τη μέση αύξηση των κυττάρων CD4 κατά την εβδομάδα 192, σε σχέση με τις αρχικές τιμές.
«Τα αποτελέσματα αυτά παρέχουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ιολογική κι ανοσολογική ανταπόκριση που παρατηρείται στη συνδυασμένη θεραπεία με ραλτεγκραβίρη, σε σύγκριση με την εφαβιρένζη στις 192 εβδομάδες, σε ενήλικους πρωτοθεραπευόμενους ασθενείς με HIV-1», δήλωσε ο Δρ Jurgen Rockstroh, του Πανεπιστημίου της Βόννης στη Γερμανία, ο οποίος παρουσίασε τα δεδομένα.
Η ραλτεγκραβίρη ενδείκνυται σε συνδυασμό με άλλους αντιρετροϊκούς παράγοντες (ARV) για τη θεραπεία της λοίμωξης HIV-1 σε ενήλικους ασθενείς. Τέλος, με βάση τα δεδομένα της μελέτης, η θεραπεία συνδυασμού με ραλτεγκραβίρη οδήγησε σε μικρότερο αριθμό ανεπιθύμητων ενεργειών (ΑΕ) που σχετίζονται με το φάρμακο, από ό,τι η θεραπεία συνδυασμού με εφαβιρένζη.
Η μελέτη STARTMRK 
Σε αυτή την πολυκεντρική, διπλά τυφλή, τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με ενεργό φάρμακο, μελέτη μη κατωτερότητας, Φάσης III που βρίσκεται σε εξέλιξη, 563 πρωτοθεραπευόμενοι ενήλικοι ασθενείς που είχαν προσβληθεί από HIV-1, έλαβαν είτε 400 mg ραλτεγκραβίρης από το στόμα δύο φορές ημερησίως (n=281) ή 600 mg εφαβιρένζης από το στόμα μία φορά ημερησίως (n=282).
Και οι δύο θεραπείες χορηγήθηκαν σε συνδυασμό με τενοφοβίρη/εμτρισιταβίνη.
Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν μείωση στο ιικό φορτίο HIV-1 σε επίπεδο <50 αντίγραφα/mL. Δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν η αντιρετροϊκή δραστικότητα, σύμφωνα με τη μέτρηση του ποσοστού των ασθενών που πέτυχε: α) ιικό φορτίο HIV-1 μικρότερο από 50 αντίγραφα/mL, β) ιικό φορτίο HIV-1 μικρότερο από 400 αντίγραφα/mL, γ) αλλαγή από την αρχική τιμή των CD4 κυττάρων κατά την εβδομάδα 96, καθώς και το προφίλ ασφάλειας κι ανεκτικότητας της αγωγής κατά την εβδομάδα 96
Πηγή: health.in.gr

ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΑ

Η Επεμβατική Ακτινολογία είναι μια υποειδικότητα της Ακτινολογίας, όπου με την χρήση μηχανημάτων τελευταίας τεχνολογίας (MRI, Multidetector CT, Ψηφιακός Αγγειογράφος), μπορούν και επεμβαίνουν θεραπευτικά σε πολλές παθήσεις που παλαιότερα απαιτούσαν μεγάλα χειρουργεία. Για πολλά χρόνια, η χειρουργική ήταν η μόνη επιλογή για πάρα πολλές ασθένειες.
Πολλοί Ιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης ακόμη παραπέμπουν τους ασθενείς τους σε χειρουργούς, χωρίς να ενημερώνονται πρώτα για τις νέες θεραπείες.
Μοντέρνες, ελάχιστα επεμβατικές θεραπείες είναι διαθέσιμες για πολλές παθήσεις, αλλά ελάχιστοι ασθενείς γνωρίζουν για αυτές.
Είναι σημαντικό για τους ασθενείς, να έχουν μια δεύτερη γνώμη και να ξέρουν όλες τις δυνατές επιλογές που τους προσφέρει η σύγχρονη Ιατρική πριν αποφασίσουν να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε ανοικτό χειρουργείο.
Εκπαίδευση
Οι Επεμβατικοί Ακτινολόγοι είναι εξειδικευμένοι Ακτινολόγοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τις ελάχιστα επεμβατικές μεθόδους. Έχουν ένα αξιοσημείωτο εύρος εκπαίδευσης και προσφέρουν συμβουλές σε όλες  τις ειδικότητες της Ιατρικής. Οι επεμβατικές πράξεις, άλλες είναι καθοδηγούμενες υπό ακτίνες Χ (Fluoroscopy), με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας (Ψηφιακός Αγγειογράφος), άλλες είναι καθοδηγούμενες από υπερηχοτομογράφο ή από Αξονικό Τομογράφο νέας γενιάς (Multislice CT).
Σήμερα πολλές από τις παθήσεις που παλαιότερα απαιτούσαν ανοικτό χειρουργείο, μπορούν να θεραπευτούν χωρίς χειρουργείο από τους Επεμβατικούς Ακτινολόγους. Η Επεμβατική Ακτινολογία προσφέρει, λιγότερο ρίσκο, λιγότερο πόνο, λιγότερο χρόνο ανάρρωσης συγκρινόμενη με το ανοικτό χειρουργείο. Για τους λόγους αυτούς στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής -όχι άδικα- αποκαλείται "η χειρουργική του μέλλοντος".
Για περισσότερες πληροφορίες για Ακτινολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΙΠΟΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗ

Μεγάλη συζήτηση τα τελευταία χρόνια γίνεται γύρω από την πλαστική χειρουργική και συγκεκριμένα από την λιποαναρρόφηση. Η φύση της επέμβασης αυτής αφορά στη διαμόρφωση του σώματος και ιδιαίτερα των τοπικών σημείων στα οποία επεμβαίνει, δίνοντας έτσι ένα πιο ομοιόμορφο αποτέλεσμα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι η λύση στην παχυσαρκία αλλά βοηθά αποτελεσματικά στο τοπικό λίπος.
Λιποαναρρόφηση ορίζεται σαν η αφαίρεση τοπικού λίπους κάτω από το δέρμα με την χρήση κάννουλας η οποία φέρει στην κορυφή της μια μικρή τρύπα, με την βοήθεια μιας ισχυρής αρνητικής πίεσης. Η  λιποαναρρόφηση μπορεί να γίνει με γενική αναισθησία,sedation, ή τοπική αναισθησία.
Σημεία  που μπορεί να βοηθήσει μια επέμβαση λιποαναρρόφησης  είναι: κοιλιά, γλουτοί, γόνατα, μπράτσα, ισχία και άλλα όπως το στήθος για τους άνδρες (γυναικομαστία) πρόσθια επιφάνεια μηρών, λαιμός, βραχίονες, λαγόνια, εσωτερική πλευρά των μηρών και γόνατα.
ΣΩΣΤΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Πριν την μεγάλη απόφαση θα πρέπει:
•    Βρείτε γιατρό (πλαστικό χειρούργο) και ελέγξτε τον τίτλο του ιατρού και σε περίπτωση αμφιβολίας επικοινωνήστε με την Ελληνική Εταιρεία Πλαστικής χειρουργικής.
•    Συζητήστε μαζί του κάθε πιθανή απορία σας, ώστε να έχετε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα και τα αποτελέσματα να είναι αυτά που πραγματικά έχετε φανταστεί.
•    Ενημερώστε το γιατρό για το ιατρικό ιστορικό σας ακόμη για φάρμακα ή συμπληρώματα που έχετε πάρει.
•    Βεβαιωθείτε για το χώρο της επέμβασης, να σας γνωστοποιήσει την κλινική
Στη συνέχεια θα αναλύσουμε μια από τις μεθόδους λιποαναρρόφησης ,την μέθοδο tumescent, μια από τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της πλαστικής χειρουργικής.
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:
Η  λέξη tumescent σημαίνει οιδηματώδης-τεντωμένος. Ρίχνοντας μεγάλες ποσότητες αραιωμένης αδρεναλίνης (σύσπαση των τριχοειδών) μέσα στο υποδόριο λίπος οι ιστοί κάτω από το δέρμα γίνονται οιδηματώδεις και τεντωμένοι. Παράλληλα το διάλυμα περιέχει τοπικό αναισθητικό για μείωση του πόνου. Η  λιποαναρρόφηση tumescent έχει αποδειχθεί ασφαλής με τις δόσεις των φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι πλαστικοί χειρουργοί
Η κάννουλα της λιποαναρρόφησης κατασκευάζεται από ανοξείδωτο ατσάλι και εισέρχεται στο υποδόριο λίπος αυτό δηλαδή που είναι κάτω από το δέρμα. Αυτή η μικρο-κάνουλα έχει διάμετρο λιγότερο από 3mm.Με  τους κατάλληλους σχεδιασμούς οι μικροκάνουλες μπορούν να αφαιρέσουν αρκετό λίπος.
Η  τομή εισόδου της κάνουλας στο δέρμα είναι της τάξεως του 1mm και κρίνεται αρκετό για την είσοδο της  μια και το δέρμα εχει ελαστικότητα. Απο την ίδια μικρή τομή θα εισέλθει και η έκχυση tumescent.Οι τομές αυτές είναι τόσο μικρές που συνήθως δεν χρειάζεται να συρραφτούν, και αυτό κάποιες φορές μειώνει το οίδημα μετά την επέμβαση αλλά και τις μελανιές.
Με την χρήση των μικρών κανουλών επιτυγχάνουμε  την αφαίρεση του λίπους σε όλα τα στρώματα χωρίς να αφήνουν τα αυλάκια  που άφηνε η παλιά τεχνική με τις πιο χοντρές κάνουλες και κατά συνέπεια να έχουμε πιο λεία αποτελέσματα. Επίσης οι παλιές κάνουλες είχαν τον κίνδυνο να αφαιρέσουν πιο πολύ  λίπος απ΄οσο επιτρέπεται από μια περιοχή. Επιπρόσθετα, λόγω της έγχυσης με τοπικό αναισθητικό διάλυμα ο μετεγχειρητικός πόνος έχει μειωθεί κατά πολύ ούτως ώστε η επέμβαση πολλές φορές να γίνεται χωρίς την παραμονή του ασθενούς στην κλινική.( εξαρτάται πάντα από την περίπτωση)
Πιθανοί Κίνδυνοι
Οι  επιπλοκές από την λιποαναρρόφηση είναι σπάνιες. Το πιο συχνό πρόβλημα που συναντούμε είναι ο ασθενής  να είναι λιγότερο ευχαριστημένος  γιατί  είχε άλλες προσδοκίες απ΄αυτές που πραγματικά μπορεί να επιτύχει η λιποαναρρόφηση. Έτσι λοιπόν το σημαντικότερο απ΄όλα είναι η καλή ενημέρωση σας για τις δυνατότητες της επέμβασης αλλά και η σωστή επικοινωνία με τον πλαστικό χειρουργό (συμπεριλαμβανομένου και του ιατρικό ιστορικό σας)
Ως  μεγαλύτερο κίνδυνο οι ειδικοί αναφέρουν  την υπερβολική λιποαναρρόφηση. Όπως μια μεγάλη  αφαίρεση λίπους και μάλιστα ταυτόχρονα  από πολλές περιοχές την ιδία χρονική στιγμή ή επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις στην ίδια περιοχή και σε μικρό χρονικό διάστημα.
Μετά την επέμβαση
Με την μέθοδο που προαναφέραμε (tumescent) λόγω των ειδικών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται μειώνουν κατά πολύ την απώλεια του αίματος και τον πόνο μετεγχειρητικά σε αντίθεση με τις παλαιότερες τεχνικές που υπήρχε απώλεια αίματος  και η μείωση του μετεγχειρητικού πόνου φθάνει εως και τις 10 ώρες καθώς μειώνονται και οι μελανιές. Η  χρήση του ειδικού κορσέ βοηθάει να περιοριστεί το μετεγχειρητικό πρήξιμο και επιτρέπει την ροή των υγρών της λιποαναρρόφησης προς τα έξω. Ο  κορσές παραμένει για 2-3 εβδομάδες και δεν χρειάζεται πιο πολύ  ενώ το μπάνιο επιτρέπεται μετά από 4 ημέρες. Οι μελανιές υποχωρούν σταδιακά. Η  γυμναστική επιτρέπεται μετά από 3-4 εβδομάδες.
Ώριμη σκέψη & πολύ συζήτηση με το γιατρό μας, απλά βήματα για να είμαστε πραγματικά ευχαριστημένοι, εξωτερικά και ψυχολογικά!

Πηγή: www.healthyworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Πλαστικούς Χειρουργούς επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ 8 ΠΟΤΗΡΙΩΝ ΝΕΡΟΥ

Πόσο νερό πρέπει να πίνω;
Το νερό είναι το κύριο συστατικό του ανθρώπινου σώματος, αφού αποτελεί πάνω από το 50% του βάρους σε όλες τις ηλικίες. Η σημασία της επαρκούς ενυδάτωσης του σώματος είναι προφανής αν αναλογιστεί κανείς ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς νερό πάνω από μερικά εικοσιτετράωρα, ενώ ο χρόνος αντοχής σε συνθήκες έλλειψης τροφής μπορεί να φτάσει και τις 50 ημέρες.

Από τι εξαρτώνται οι ημερήσιες ανάγκες σε νερό;
Οι ανάγκες του κάθε ατόμου σε νερό/υγρά εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο, το επίπεδο φυσικής δραστηριότητας, η κατάσταση της υγείας, η θερμοκρασία και το επίπεδο υγρασίας του περιβάλλοντος, το κλίμα και η ενεργειακή πρόσληψη και δαπάνη.

Η περιεκτικότητα του ανθρώπινου σώματος σε νερό μειώνεται με την ηλικία. Στο έμβρυο το 90% του βάρους είναι νερό, ενώ στα βρέφη, τους ενήλικες και τους υπερήλικες τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 75%, 60% και 55%. Μια άλλη παράμετρος που επηρεάζει σημαντικά το επίπεδο υδάτωσης είναι η σύσταση σώματος, ειδικότερα η αναλογία μυϊκού και λιπώδους ιστού. Άτομα με αυξημένο λιπώδη ιστό (π.χ. γυναίκες, άτομα που δεν αθλούνται, παχύσαρκοι) έχουν χαμηλότερα σωματικά υγρά.

Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στο ότι ο λιπώδης ιστός συγκρατεί σημαντικά λιγότερο νερό από ότι ο μυϊκός. Επίσης παθολογικές καταστάσεις όπως ο πυρετός, ο εμετός και η διάρροια αυξάνουν σημαντικά τις απώλειες υγρών, ενώ ορισμένες ασθένειες (π.χ. κάποιες μορφές νεφροπάθειας) προκαλούν κατακράτηση υγρών.

Σε συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας (π.χ. τους καλοκαιρινούς μήνες), οι ανάγκες είναι επίσης αυξημένες και η πρόσληψη υγρών θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο αφυδάτωσης και θερμοπληξίας. Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που αθλούνται στα οποία η αναπλήρωση υγρών θα πρέπει να γίνεται έγκαιρα με την κατανάλωση επαρκούς ποσότητας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση.

Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι η πρόσληψη υγρών να γίνεται σε μικρές ποσότητες και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε ο τελικός όγκος να καλύπτει τις ημερήσιες ανάγκες. Έτσι ο οργανισμός αξιοποιεί στο μέγιστο τα προσλαμβανόμενα υγρά ενώ παράλληλα αποφεύγονται συμπτώματα δυσφορίας.

Σε υγιή άτομα μικρή απόκλιση από τις ημερήσιες ανάγκες υγρών δεν ενέχει κινδύνους, αφού εξισορροπείται με αντίστοιχη ρύθμιση της απώλειας ούρων και ιδρώτα. Η αίσθηση της δίψας αρχίζει να αναπτύσσεται όταν έχουμε απώλεια υγρών πάνω από 1% του σωματικού βάρους.

Αν το σωματικό βάρος μειωθεί πάνω από 5% λόγω αφυδάτωσης τότε παρατηρούνται συμπτώματα όπως αύξηση της αρτηριακής πίεσης, εξάντληση, πονοκέφαλος, μειωμένη αντοχή και συγκέντρωση, ενώ αν το ποσοστό ξεπεράσει το 20% μπορεί να επέλθει ακόμα και θάνατος. Θα πρέπει να σημειωθεί πως η αίσθηση της δίψας δεν είναι πάντα επαρκής ένδειξη για το επίπεδο υδάτωσης του σώματος ειδικά στα βρέφη, τα μικρά παιδιά, τους υπερήλικες και τους αθλητές.

Το χρώμα των ούρων αποτελεί ένα χρήσιμο δείκτη για το επίπεδο υδάτωσης: τα σκούρα (και άρα πυκνά) ούρα αποτελούν ένδειξη ανεπαρκούς ενυδάτωσης ενώ τα ανοιχτόχρωμα υποδεικνύουν επάρκεια σε υγρά.

Τελικά, πόσο νερό πρέπει να πίνω;

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Οι ανάγκες σε υγρά εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου (φύλο, ηλικία, σύσταση σώματος, επίπεδο φυσικής δραστηριότητας, ενεργειακή πρόσληψη, κατάσταση της υγείας) και τις περιβαλλοντικές συνθήκες (θερμοκρασία, κλίμα, υγρασία).

Οι συστάσεις για πρόσληψη υγρών για άτομα που κάνουν καθιστική ζωή και ζουν σε εύκρατο κλίμα ανέρχονται στα 6-8 φλιτζάνια πόσιμων υγρών (νερού και άλλων ποτών) ημερησίως. Προσλήψεις αυτής της τάξεως θεωρείται ότι καλύπτουν τις ημερήσιες ανάγκες στο γενικό πληθυσμό και έχουν συσχετιστεί με μειωμένο κίνδυνο χολολιθίασης, νεφρολιθίασης και ορισμένων μορφών καρκίνου.

Επομένως η επί χρόνια η επικρατούσα άποψη ήταν ότι πρέπει να πίνουμε «τουλάχιστον 8 ποτήρια νερό την ημέρα» φαίνεται μάλλον υπερβολική, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα άτομα που καταναλώνουν ευχάριστα την ποσότητα αυτή θα πρέπει να περιορίσουν την πρόσληψή τους.

Θα πρέπει ωστόσο να αναφερθεί ότι πέρα από το νερό, ποτά όπως τα αναψυκτικά, οι χυμοί, τα αλκοολούχα ποτά κλπ αποτελούν σημαντικές πηγή ενέργειας (θερμίδων) και μπορεί να οδηγήσουν σε αύξηση του σωματικού βάρους. Επιπλέον πολλά από τα ποτά αυτά περιέχουν σημαντικές ποσότητες σακχάρων ή/και διοξειδίου του άνθρακα (ανθρακικού) τα οποία ευνοούν την τερηδόνα.

Σε ότι αφορά τον καφέ και το αλκοόλ, η πρόσληψή τους συνεισφέρει μεν στην πρόσληψη υγρών όμως δε θα πρέπει να γίνεται κατάχρηση. Σύμφωνα με τις παρούσες συστάσεις η μέτρια κατανάλωση καφέ (έως 3 φλιτζάνια ημερησίως) και αλκοόλ (έως 1 ποτό την ημέρα οι γυναίκες και έως 2 οι άντρες) θεωρείται ασφαλής.

Συνεπώς φαίνεται ότι 6-8 φλιτζάνια υγρών ημερησίως είναι αρκετά όμως θα πρέπει να δίνεται προσοχή στο είδος των ποτών που καταναλώνονται, έχοντας κατά νου ότι το νερό είναι συνήθως η καλύτερη και πιο φυσική επιλογή!

Τυπική πρόσληψη και απέκκριση υγρών σε ενήλικα που ζει σε εύκρατο κλίμα

Υγρά/ποτά: Η ποσότητα αυτή αναφέρεται σε οτιδήποτε υγρό καταναλώνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας π.χ. νερό, γάλα, καφές, χυμοί, αναψυκτικά κλπ. Να σημειωθεί ότι τα ποτά με καφεΐνη όπως ο καφές και τα αναψυκτικά τύπου κόλα καθώς και τα αλκοολούχα ποτά συνυπολογίζονται κανονικά αφού η διουρητική τους δράση θεωρείται αμελητέα.

Τρόφιμα: Τα τρόφιμα επίσης συνεισφέρουν στην ημερήσια πρόσληψη υγρών, όμως υπάρχει μεγάλη διακύμανση σε ότι αφορά την περιεκτικότητά τους σε νερό. Για παράδειγμα ξηρά τρόφιμα όπως η ζάχαρη, τα δημητριακά πρωινού και οι ξηροί καρποί περιέχουν κάτω από 5-10% νερό, ενώ οι αντίστοιχες περιεκτικότητες τροφίμων όπως το ψωμί, το κρέας και τα φρούτα και λαχανικά είναι 35%, 70% και πάνω από 85% αντίστοιχα.

Μεταβολικό νερό: Το νερό αυτό παράγεται κατά το μεταβολισμό των τροφίμων/ποτών, για παράδειγμα κατά το μεταβολισμό 1 γραμμαρίου λίπους παράγονται περίπου 1.1 γραμμάρια νερού.
Ούρα: Ο μεγαλύτερος όγκος των ούρων παράγεται προκειμένου να απεκκριθεί η ουρία (προϊόν μεταβολισμού των πρωτεΐνών). Η υπόλοιπη ποσότητα ούρων παράγεται για να εξασφαλιστεί η ισορροπία υγρών, έτσι ώστε η πρόσληψη να εξισωθεί με την απέκκριση.

Απώλειες μέσω του δέρματος/Eφίδρωση: Με την εξάτμιση του ιδρώτα επιτυγχάνεται ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. Η ποσότητα υγρών που χάνεται μέσω αυτής της οδού εξαρτάται από την ενεργειακή πρόσληψη και την ενεργειακή δαπάνη, από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, το κλίμα και την υγρασία.

Αναπνοή: Απώλεια υγρών έχουμε και μέσω της αναπνοής. Και πάλι οι απώλειες αυτές εξαρτώνται από την ενεργειακή πρόσληψη και την ενεργειακή δαπάνη, τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, το κλίμα και την υγρασία.
Κόπρανα: Μικρή ποσότητα υγρών χάνεται και μέσω των κοπράνων. Η ποσότητα αυτή αυξάνεται σημαντικά όταν έχουμε υψηλή πρόσληψη φυτικών ινών.
Πηγή: mednutrition.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Διαιτολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΔΥΣΠΕΨΙΑ ΚΑΙ ΛΥΣΗ

Την ώρα του φαγητού μην ασχολείστε με τίποτα άλλο. Επικεντρωθείτε στο στόχο σας και απολαύστε το φαγητό σας. Όταν το στομάχι είναι σφιγμένο δεν μένει  χώρος για το φαγητό. Ακόμη και αν έχετε 15 λεπτά μόνο στη διάθεση σας για να φάτε, φροντίστε εκείνη την ώρα να βγάλετε από το μυαλό σας κάθε άλλη σκέψη. Μασάτε κάλα κάθε μπουκιά. Η διαδικασία της πέψης ξεκινάει από τη μάσηση. Αν καταπίνετε τις μπουκιές σας βιαστικά φορτώνετε το στομάχι με περισσότερη δουλειά. Μην τρώτε μεγάλες ποσότητες φαγητού αλλά μοιράστε τις μερίδες σας σε πέντε-έξι μικρογεύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Δυσπεψία
Με τον όρο δυσπεψία εννοούμε όλες τις ενοχλήσεις που εμφανίζονται στο στομάχι ή στο στέρνο ύστερα από ένα γεύμα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όλο και συχνότερα σε νέες γυναίκες. Αυτό συμβαίνει διότι εκθέτουμε τον εαυτό μας σε μια καθημερινότητα με ρυθμούς υψηλών ταχυτήτων και έτσι τρώμε βιαστικά την ώρα της δουλειάς κάνοντας συγχρόνως και άλλα πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι να μην μασάμε καλά τις τροφές και να εμφανίζεται το φούσκωμα.
Πηγή: www.asxetos.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Γαστρεντερολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ

1. Η αιμοκάθαρση με τεχνητό νεφρό είναι η συνηθέστερη μέθοδος που χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την δεκαετία του ΄60 που άρχισε η εφαρμογή της σε ασθενείς, βελτιώθηκε κατά πολύ (από τεχνικής πλευράς και απόδοσης), όμως ακόμη και σήμερα παραμένει μία περίπλοκη διαδικασία, όπου είναι απαραίτητη η παρουσία πολλών ανθρώπων (νοσηλευτές, ιατροί, τεχνικοί κλπ). Ωστόσο για τον κάθε ασθενή, τα πιο σημαντικά μέλη βρίσκονται μέσα στην οικογένειά του και περιλαμβάνουν τον ίδιο και κάθε έναν που τον βοηθά σε οτιδήποτε σχετίζεται με την αρρώστια του, έτσι ώστε τελικά τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά να είναι ικανός να ζει μέσα στο κοινωνικό σύνολο σαν ένα φυσιολογικό μέλος
2. Η αιμοκάθαρση δίνει τη δυνατότητα να καθαρίζεται το αίμα από τις άχρηστες ουσίες και απομακρύνει το νερό που πλεονάζει και που δεν μπορεί να απομακρυνθεί πλέον με τους νεφρούς. Η διαδικασία αυτή δεν επιτρέπει την πίεση να ανέβει και παράλληλα απαλλάσσει τον οργανισμό από πολλές άχρηστες ουσίες. Βέβαια σαν αντάλλαγμα απαιτείται ο κάθε ασθενής να πηγαίνει στο νοσοκομείο 3 φορές την εβδομάδα για 4-5 ώρες κάθε φορά. Ο χρόνος που ξοδεύεται για την αιμοκάθαρση είναι απαραίτητος, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ωφέλιμο για τον κάθε ασθενή και να δίνεται έτσι η δυνατότητα για μακροζωία και περιορισμό των προβλημάτων υγείας. Κάθε προσπάθεια μείωσης του χρόνου αιμοκάθαρσης από τον ασθενή, βλάπτει τον ίδιο (περιορίζει τη δυνατότητα να ζήσει καλά και επί μακρόν) και κανέναν άλλο και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να παρεμβαίνει κανείς στις οδηγίες του γιατρού που αφορούν στη διάρκεια της αιμοκάθαρση
3. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να κάνει κάθε ασθενής με νεφρική ανεπάρκεια είναι να προετοιμάσει το χέρι του για την αιμοκάθαρση (εβδομάδες ή μήνες νωρίτερα), πριν φθάσει στο τελικό στάδιο. Δηλαδή να κάνει την γνωστή φίστουλα, όπου μία αρτηρία συνδέεται με μία φλέβα, έτσι ώστε σιγά-σιγά η φλέβα να μεγαλώνει και να μπορεί να τρυπηθεί και να δίνει την ποσότητα αίματος που χρειάζεται για να καθαριστεί, όταν θα αρχίσει η αιμοκάθαρση. Απροετοίμαστοι ασθενείς ταλαιπωρούνται με καθετήρες που μπαίνουν σε μεγάλες φλέβες (σφαγίτιδα, μηριαία, υποκλείδια), έχουν περιττές νοσηλείες κατά την έναρξη της αιμοκάθαρσης, κινδυνεύουν από λοιμώξεις εξ αιτίας των καθετήρων και φυσικά στο τέλος υφίστανται και την ταλαιπωρία της φίστουλα, παρατείνοντας τη νοσηλεία τους κι άλλο.
4. Το μηχάνημα της αιμοκάθαρσης περιέχει αντλία που τραβάει το αίμα από τον ασθενή και το πηγαίνει στο φίλτρο, σύστημα διαλύματος που χρησιμεύει για την καλύτερη ανταλλαγή ουσιών με το αίμα του ασθενή και την διατήρηση της θερμοκρασίας του αίματος που κυκλοφορεί έξω από τον οργανισμό και έναν αριθμό δικλείδων ασφαλείας, έτσι ώστε όταν συμβεί κάτι που δεν αναμένεται, να διακόπτεται η διαδικασία της αιμοκάθαρσης (υπάρχει αλάρμ για δίοδο αέρα στο κύκλωμα του αίματος, για αύξηση των πιέσεων που ασκούνται στη μεμβράνη του φίλτρου, για διαρροή αίματος στο φίλτρο κ.ά)
5. Το διάλυμα της αιμοκάθαρσης βοηθά στην αφαίρεση των άχρηστων ουσιών από το αίμα και στην παροχή χρήσιμων ουσιών στον ασθενή. Διότι οι ουσίες μετακινούνται με βάση την διαφορά πυκνότητας που έχουν έξω και μέσα από το φίλτρο (έξω είναι το διάλυμα και μέσα το αίμα). Έτσι το διάλυμα έχει τέτοια σύνθεση ώστε να απομακρύνονται οι άχρηστες ουσίες και να παίρνει ο ασθενής αυτές που πρέπει.
6. Οι περισσότεροι αιμοκαθαιρόμενοι δυσανασχετούν για το μέγεθος των βελονών που χρησιμοποιούνται στην αιμοκάθαρση. Αυτό όμως το μέγεθος είναι απαραίτητο για να έχουμε καλή παροχή αίματος προς το φίλτρο. Αν κάποιος ασθενής βρίσκει ότι η διαδικασία τσιμπήματος είναι επώδυνη, μπορεί να χρησιμοποιήσει τοπικά στο δέρμα αναισθητική αλοιφή (πρέπει να εφαρμόζεται μία ώρα πριν το τσίμπημα)
7. Πολλοί αιμοκαθαιρόμενοι ασθενείς έχουν διαταραχές του ύπνου, όπως άπνοιες κατά τον ύπνο (παρατεταμένες διακοπές της αναπνοής) και αντιστροφή του ύπνου (κοιμούνται την ημέρα και είναι ξυπνητοί τη νύχτα). Οι άπνοιες αντιμετωπίζονται με απώλεια βάρους, αλλαγή θέσης κατά τον ύπνο και με μάσκα που παρέχει αέρα με θετική πίεση (CPAP). Πολλοί αιμοκαθαιρόμενοι δεν κοιμούνται καλά το βράδυ επειδή έχουν κνησμό, ανήσυχα πόδια για τα οποία πιστεύεται ότι ευθύνονται διαταραχές του νευρικού συστήματος και η επίδραση διαφόρων βλαπτικών ουσιών. Η μέτρια άσκηση κατά τη διάρκεια της ημέρας μπορεί να βοηθήσει (όχι βαριά άσκηση πριν τον ύπνο, διότι επιδεινώνει το πρόβλημα). Άτομα με ανήσυχα πόδια πρέπει να μειώνουν ή να κόβουν τον καφέ, το οινόπνευμα, το τσιγάρο, ενώ μερικοί ανακουφίζονται κάνοντας ένα θερμό μπάνιο. Οι βενζοδιαζεπίσες (ηρεμιστικά) μπορούν να βοηθήσουν. Μερικούς ασθενείς με άγχος και διαταραχές του ύπνου τους βοηθά η levedopa (φάρμακο για τη νόσο του Parkinson). Οι διαταραχές του ύπνου μπορεί να μην είναι σημαντικό πρόβλημα στο πλαίσιο του νεφροπαθή, όμως μπορούν να επηρεάσουν την ποιότητα ζωής του
8. Η δίαιτα αποτελεί σημαντικό μέρος της καθημερινότητας του αιμοκαθαιρόμενου ασθενούς. Το επιπλέον νερό που πίνει ο κάθε αιμοκαθαιρόμενος πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί να ανεβάσει την πίεσή του, η οποία ζορίζει την καρδιά του και αυξάνει το stress κατά τη διάρκεια της συνεδρίας κάθαρσης (όσο περισσότερο νερό πρέπει να βγάλει ο ασθενής με το μηχάνημα και το φίλτρο, τόσο πιο δύσκολα αντιμετωπίζεται αυτό από τον οργανισμό του στη συνεδρία της κάθαρσης). Να θυμάστε ότι οι σούπες, τα παγωτά και τα φρούτα, περιέχουν πολύ νερό. Όσον αφορά στο κάλιο πρέπει να γνωρίζει ο κάθε ασθενής ότι βρίσκεται σε πάρα πολλές τροφές και επηρεάζει την λειτουργία της καρδιάς και άρα όταν αυξάνεται, ο κίνδυνος από την καρδιά περισσεύει. Γι΄ αυτό πρέπει να αποφεύγονται οι τροφές όπως τα πορτοκάλια, οι μπανάνες, οι τομάτες, οι πατάτες και τα φρέσκα φρούτα όσο αυτό είναι δυνατό, Κάποια ποσότητα καλίου απομακρύνεται με το βράσιμο (διπλό) των λαχανικών της πατάτας κλπ και το πέταμα του ζωμού
9. Ο φώσφορος μπορεί να αδυνατίσει τα κόκαλά σας. Η ρύθμιση του φωσφόρου μπορεί να είναι ακόμη πιο σημαντική από τη ρύθμιση του ασβεστίου στη πρόληψη της οστικής νόσου. Τροφές όπως τα γάλα, το τυρί, τα όσπρια, οι ξηροί καρποί είναι προτιμότερο να αποφεύγονται διότι περιέχουν πολύ φώσφορο
10. Πριν την έναρξη αιμοκάθαρσης ο γιατρός σας συμβούλευε να μην τρώτε ελευθέρα τα ζωικά είδη. Τώρα που αρχίσατε κάθαρση είναι απαραίτητο να τρώτε πολύ περισσότερο ζωικό λεύκωμα. Να θυμάστε ότι τα υψηλής ποιότητας λευκώματα παράγουν λιγότερα άχρηστα προϊόντα κατά τον μεταβολισμό τους (άχρηστες ουσίες που πρέπει να απομακρυνθούν), όπως το κρέας, τα ψάρια, τα αβγά. Παίρνοντας τα περισσότερα λευκώματα από τα είδη αυτά θα έχετε να αποβάλλεται λιγότερη ουρία και θα είστε σε καλύτερη γενική κατάσταση.
Πηγή: www.healthierworld.gr
Για περισσότερες πληροφορίες για Νεφρολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΠΡΟΕΜΜΗΝΟΡΡΥΣΙΑΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Τρεις στις τέσσερις γυναίκες αντιμετωπίζουν κάποιου είδους προβλήματα πριν από την εμφάνιση της περιόδου, τα οποία μπορεί να είναι ψυχοσυναισθηματικά (κατάθλιψη, άγχος κ.ά.) ή σωματικά (πονοκέφαλος, φούσκωμα κ.λπ.). Καθώς, όμως, το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά την ποιότητα ζωής, είναι σημαντικό για μια γυναίκα να αναγνωρίσει τα συμπτώματα και να τα αντιμετωπίσει. Τι πρέπει να γνωρίζουμε, λοιπόν;
Τι είναι το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο;
Το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο είναι πολύ συχνό, καθώς αφορά 3 στις 4 γυναίκες. Η εμφάνιση ενός ή μερικών από μια ομάδα συμπτωμάτων μία έως δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη της περιόδου αποτελεί το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο. Τα συμπτώματα υποχωρούν στις πρώτες μέρες της περιόδου. Σε κάποιες γυναίκες προκαλεί πολύ μικρή ενόχληση, ενώ αντίθετα σε άλλες αλλοιώνει την ποιότητα της ζωής τους και επηρεάζει την καθημερινότητά τους σε μεγάλο βαθμό. Εξάλλου, στην ίδια γυναίκα, τα συμπτώματα κάποιους μήνες μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονα και άλλους μήνες να εκδηλώνονται με πιο ήπιο τρόπο. Όπως και να έχει, δεν πρέπει να το αφήσετε να κυριαρχήσει στη ζωή σας.
Ποια είναι τα συμπτώματα του προεμμηνορρυσιακού συνδρόμου;
Από τα συμπτώματα του προεμμηνορρυσιακού συνδρόμου μερικά είναι ψυχοσυναισθηματικά και άλλα σωματικά. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν η καταθλιπτική διάθεση, οι εξάρσεις θυμού, η ευερεθιστότητα, τα ξεσπάσματα κλάματος, το άγχος, η σύγχυση, η κοινωνική απομόνωση, η φτωχή συγκέντρωση, η αϋπνία ή η υπνηλία και οι αλλαγές στην ερωτική διάθεση. Στα σωματικά συμπτώματα ανήκουν η δίψα και οι αλλαγές στην όρεξη, με χαρακτηριστικό την επιθυμία για ορισμένα είδη τροφών, η ευαισθησία των μαστών, το φούσκωμα και η αύξηση βάρους, το πρήξιμο των χεριών και των ποδιών, ο πονοκέφαλος, οι μυοσκελετικοί πόνοι, η κούραση, τα δερματικά προβλήματα, τα γαστρεντερικά προβλήματα και τα κοιλιακά άλγη.
Πώς μπορώ να ξέρω αν έχω προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο;
Αν παρουσιάζετε κάποια από τα παραπάνω ενοχλητικά συμπτώματα, μερικές μέρες πριν και κατά την περίοδο, τότε είναι πιθανόν να έχετε προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο. Η καταγραφή των συμπτωμάτων, της έντασης (ελαφρά, μέτρια, έντονη) και της διάρκειάς τους σ’ ένα ημερολόγιο για 2 - 3 μήνες θα βοηθήσει το γιατρό σας να βρει την αιτία τους και να σας δώσει τις κατάλληλες οδηγίες.
Σε τι οφείλεται το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο;
Δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί ποια είναι η αιτία του προεμμηνορρυσιακού συνδρόμου. Υπάρχουν όμως αρκετοί παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωσή του, όπως:
•    Οι αλλαγές στα επίπεδα των ορμονών κατά τη διάρκεια του κύκλου.
•    Οι αλλαγές στα επίπεδα της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, που προκαλούν μελαγχολία, κούραση, διαταραχές της όρεξης και του ύπνου.
•    Το έντονο άγχος, που μπορεί να επιδεινώσει το σύνδρομο.
•    Η μη ισορροπημένη διατροφή, που οδηγεί σε έλλειψη βιταμινών και ιχνοστοιχείων, τα αλμυρά φαγητά, που συμβάλλουν στην κατακράτηση υγρών και στο πρήξιμο, ο καφές και το αλκοόλ, που προκαλούν διαταραχές στη διάθεση και αίσθημα κόπωσης.
Ποιες καταστάσεις μιμούνται το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο;
Υπάρχουν καταστάσεις που μιμούνται το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο και έχει σημασία να γίνει η διάγνωσή τους, γιατί απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτές είναι η κατάθλιψη, η αγχώδης νεύρωση, η περιεμμηνόπαυση, το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, η σπαστική κολίτις και οι θυρεοειδοπάθειες. Πολλές φορές οι παραπάνω καταστάσεις επιδεινώνονται πριν από την περίοδο και αυτό μπορεί να δημιουργήσει διαγνωστικό πρόβλημα, αλλά συνήθως παρατηρούνται σε όλη τη διάρκεια του μήνα. Επιπλέον, μερικές καταστάσεις όπως το άσθμα, η επιληψία, οι ημικρανίες, οι αλλεργίες μπορεί να παρουσιάζουν επιδείνωση στις μέρες που προηγούνται της περιόδου, αυτό όμως δε θεωρείται προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο.
Ποια θεραπεία θα ακολουθήσω για το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο;
Αν τα συμπτώματά σας είναι ελαφρά έως μέτρια, είναι δυνατόν να υποχωρήσουν με αλλαγές που θα κάνετε στον τρόπο ζωής σας. Βοηθούν ιδιαίτερα και καταπολεμούν το άγχος η συχνή αεροβική άσκηση, η χαλάρωση (γιόγκα, μασάζ κ.λπ.) και ο καλός οκτάωρος ύπνος. Η διατροφή πρέπει να περιέχει αρκετούς σύνθετους υδατάνθρακες, όπως ψωμί, δημητριακά και ζυμαρικά ολικής άλεσης, καστανό ρύζι, όσπρια. Χρήσιμα είναι και τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο, όπως γαλακτοκομικά εμπλουτισμένα σε ασβέστιο και πράσινα φυλλώδη λαχανικά. Μην ξεχνάτε τη σημασία της μείωσης των λιπαρών, της ζάχαρης και του αλατιού και της αποφυγής οινοπνεύματος και καφεΐνης. Συμπληρώματα διατροφής όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, βιταμίνη Ε και Β-6 έχει φανεί ότι βοηθούν. Αν τα παραπάνω δε βοηθήσουν στην εξάλειψη των συμπτωμάτων ή στη μείωση της έντασής τους, έτσι ώστε να μην επηρεάζεται αρνητικά η ζωή σας από το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, τότε ο γιατρός σας ίσως προτείνει φαρμακευτική αγωγή, όπως αντισυλληπτικά χάπια, αντικαταθλιπτικά, αναλγητικά ή διουρητικά.
Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν'
Για περισσότερες πληροφορίες για Γυναικολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr

ΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ

Η αρτηριακή υπέρταση αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα υγείας παγκοσμίως. Είναι συχνότερη στους ηλικιωμένους και υπολογίζεται ότι το ένα πέμπτο περίπου των ενηλίκων εμφανίζει αυξημένη αρτηριακή πίεση. Πολλές επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι τόσο η συστολική όσο και η διαστολική υπέρταση σχετίζονται ανεξάρτητα με την εμφάνιση καρδιακών και αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων. Έτσι η ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης αποτελεί πρωταρχικό στόχο στη σύγχρονη θεραπευτική πράξη προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος εμφάνισης καρδιαγγειακών επεισοδίων.
Σαν αρτηριακή υπέρταση ορίζεται η πίεση που ασκεί το αίμα στο τοίχωμα των αρτηριών καθώς ρέει μέσα σε αυτές. Η αρτηριακή πίεση εξαρτάται από τη ροή του αίματος (πόσο αίμα στέλνει η καρδιά μας σε κάθε συστολή) και από την αντίσταση που προβάλλουν τα αγγεία μας στη ροή αυτή. Εάν λοιπόν η αρτηριακή πίεση είναι υψηλή, τότε η καρδιά μας πρέπει να εργαστεί δυνατότερα για να διατηρήσει επαρκή ροή αίματος στο σώμα μας. Η κατάσταση αυτή μακροχρόνια οδηγεί σε υπερτροφία του μυοκαρδίου και παράλληλα όλες οι αρτηρίες του οργανισμού και ιδιαίτερα της καρδιάς χάνουν την ελαστικότητα τους, καταστρέφονται εσωτερικά, σχηματίζονται αθηρωματικές πλάκες και οδηγούν τελικά στο έμφραγμα του μυοκαρδίου ή σε εγκεφαλικό επεισόδιο και αιφνίδιο θάνατο.
Τα αίτια της αρτηριακής υπέρτασης ποικίλουν και συνήθως δεν είναι επακριβώς γνωστά. Στην τελευταία περίπτωση, η υπέρταση χαρακτηρίζεται ιδιοπαθής και ευθύνεται για το 90-95% των περιπτώσεων. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, η υπέρταση χαρακτηρίζεται δευτεροπαθής και μπορεί να οφείλεται σε παθήσεις των νεφρών, της καρδιάς και των ενδοκρινών αδένων.
Σαν ενδοκρινική υπέρταση μπορεί να χαρακτηριστεί εκείνη που οφείλεται στα γνωστά σύνδρομα υπερέκκρισης των επινεφριδίων (φαιοχρωμοκύτωμα και πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός) αλλά και εκείνη που συνοδεύει άλλα ενδοκρινολογικά σύνδρομα (μεγαλακρία, υποθυρεοειδισμός, υπερθυρεοειδισμός, υπερπαραθυρεοειδισμός, σ. Cushings, ανδρογεννητικά σύνδρομα και σακχαρώδης διαβήτης).
Η αρτηριακή πίεση ρυθμίζεται και προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες του οργανισμού μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα νευρικών, ορμονικών και χυμικών παραγόντων. Το ενδοκρινικό σύστημα συμμετέχει κατά κύριο λόγο στη ρύθμιση τόσο του όγκου του πλάσματος όσο και του τόνου των αγγείων μέσω διαφόρων ορμονών όπως οι κατεχολαμίνες, οι ενδοθηλίνες, η αντιδιουρητική ορμόνη και τα νατριουρητικά πεπτίδια. Κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και την ομοιοστασία των υγρών και ηλεκτρολυτών διαδραματίζει το ορμονικό σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης. Ακόμα, η σημασία των ορμονών στη διαδικασία της αθηροσκλήρυνσης είναι πολύ καλά γνωστή (ινσουλίνη, οιστρογόνα, ανδρογόνα, κλπ). Δεδομένου λοιπόν ότι σε κάθε υπέρταση υπάρχει μεταβολή μίας ή περισσότερων από τις μεταβλητές που αναφέρθηκαν, θα μπορούσαμε να πούμε πως κάθε υπέρταση είναι και ενδοκρινική.
Παρακάτω θα αναφερθούν συνοπτικά τα ενδοκρινολογικά νοσήματα πλην των επινεφριδιακών, που συνοδεύονται συχνά από αρτηριακή υπέρταση.
Μεγαλακρία
Η μεγαλακρία χαρακτηρίζεται από αυξημένη έκκριση αυξητικής ορμόνης (GH) και εκδηλώνεται με μεγέθυνση των άκρων και των σπλάχνων. Η σχέση της υπέρτασης και της καρδιαγγειακής νόσου με τη μεγαλακρία είναι γνωστή από ετών και η καρδιαγγειακή νόσος αποτελεί την συχνότερη αιτία θανάτου των ασθενών.
Οι μεγαλακρικοί ασθενείς εμφανίζουν υπέρταση σε ποσοστό 25-45%. Σαν πιθανοί παθογενετικοί μηχανισμοί της υπέρτασης θεωρούνται α) μεταβολικές διαταραχές που αφορούν κυρίως την αύξηση του ολικού ανταλλάξιμου νατρίου αλλά και άλλων ιόντων όπως του καλίου, του χλωρίου και του φωσφόρου β) αιμοδυναμικές διαταραχές που αφορούν την αύξηση του όγκου του εξωκυτταρίου υγρού και γ) καρδιαγγειακές μεταβολές με σημαντικότερες την υπερτροφία του μυοκαρδίου και ειδικά της αριστεράς κοιλίας.
Ο έλεγχος της νόσου με χειρουργική ή/και με φαρμακευτική αντιμετώπιση μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην υπέρταση αλλά δεν έχει ουσιαστική επίδραση στις καρδιακές μεταβολές.
Υπερπαραθυρεοειδισμός
Η σχέση της υπέρτασης με τον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό είναι γνωστή από ετών και η επίπτωση της υπολογίζεται γύρω στο 30-40%. Η αιτιολογία είναι αδιευκρίνιστη και ενοχοποιούνται διάφοροι παράγοντες.
Ο κυριότερος παράγοντας είναι πιθανά η αύξηση του ασβεστίου στον ορό η οποία μπορεί να προκαλέσει αγγειοσύσπαση είτε με απ’ ευθείας δράση στα αγγεία είτε μέσω της απελευθέρωσης άλλων αγγειοσυσπαστικών ορμονών όπως οι κατεχολαμίνες.
Άλλος παράγοντας είναι η νεφρική βλάβη που μπορεί να οφείλεται σε νεφρασβέστωση, σε νεφρολιθίαση ή στις συχνές ουρολοιμώξεις που παρατηρούνται στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.
Τα τελευταία χρόνια συζητείται και ο ρόλος της παραθορμόνης (PTH) στην δημιουργία της υπέρτασης. Έχει βρεθεί ότι η αυξημένη πρόσληψη ασβεστίου με την τροφή (~1500 mg/ημέρα) καθυστερεί την εμφάνιση της ιδιοπαθούς υπέρτασης και ακόμη ότι ασθενείς με ιδιοπαθή υπέρταση εμφανίζουν αυξημένη απέκκριση ασβεστίου στα ούρα που οδηγεί σε αύξηση της έκκρισης της PTH.
Τα ευρήματα αυτά φαίνεται όμως να ανατρέπονται από το γεγονός ότι η παραθυρεοειδεκτομή δεν έχει σημαντική επίδραση στην υπέρταση των ασθενών με πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό και ακόμα ότι η υπέρταση σε υπερασβεστιαιμία από κακοήθεια, συνοδεύεται συνήθως από ανεσταλμένα επίπεδα PTH.
Υπερθυρεοειδισμός
Ο υπερθυρεοειδισμός είναι ένα από τα συνηθισμένα αίτια ενδοκρινικής υπέρτασης, η δε επίτευξη ευθυρεοειδισμού οδηγεί σε μείωση ή και πλήρη εξαφάνιση της υπέρτασης στο μεγαλύτερο ποσοστό των υπερθυρεοειδικών ασθενών.

Η κυριότερη αιμοδυναμική μεταβολή στον υπερθυρεοειδισμό είναι η αύξηση του όγκου πλάσματος η οποία συνοδεύεται από υψηλά επίπεδα νατριουρητικού πεπτιδίου.
Η περίσσεια θυρεοειδικών ορμονών έχει σημαντική δράση στο καρδιαγγειακό σύστημα. Προκαλεί αύξηση της καρδιακής παροχής, αύξηση της έντασης του σφυγμού και ταχυκαρδία, ευρήματα που οφείλονται τόσο σε απ’ ευθείας δράση της θυροξίνης όσο και σε αύξηση της β-αδρενεργικής δραστηριότητας. Οι περιφερικές αντιστάσεις είναι μειωμένες λόγω περιφερικής αγγειοδιαστολής.
Όλες οι ανωτέρω μεταβολές επανέρχονται στα φυσιολογικά μετά την επίτευξη του ευθυρεοειδισμού.
Υποθυρεοειδισμός
Η συχνότητα της υπέρτασης σε υποθυρεοειδικά άτομα είναι δύσκολο να καθοριστεί και από διάφορες μελέτες αναφέρονται ποσοστά από 3-44 %. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί υποστηρίζουν ότι η συνύπαρξη της υπέρτασης και του υποθυρεοειδισμού είναι τυχαία λόγω του ότι και τα δύο νοσήματα εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα στην προχωρημένη ηλικία, σε άτομα γυναικείου φύλου και σε άτομα με συμπαρομαρτούσα καρδιακή νόσο. Ακόμα, η επάνοδος σε ευθυρεοειδισμό υποθυρεοειδικών ασθενών συνοδεύεται κατά άλλους από μείωση της διαστολικής πιέσεως ενώ από άλλους υποστηρίζεται ότι δεν έχει καμιά επίδραση στην διαστολική πίεση.
Ο υποθυρεοειδισμός θα μπορούσε να σχετισθεί με την εμφάνιση υπέρτασης αφού η μειωμένη παροχή θυρεοειδικών ορμονών προκαλεί α) καρδιαγγειακές μεταβολές που εκδηλώνονται με μείωση της καρδιακής παροχής, μείωση της συσταλτικότητας του μυοκαρδίου και βραδυκαρδία, ενώ οι περιφερικές αντιστάσεις είναι αυξημένες (υπερίσχυση της αδρενεργικής δραστηριότητας) β) αιμοδυναμικές διαταραχές που αφορούν τη μείωση του όγκου του πλάσματος ενώ υπάρχει αύξηση του εξωκυττάριου υγρού και περιφερικό οίδημα και γ) μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης και της νεφρικής ροής πλάσματος.
Τέλος, επειδή ο υποθυρεοειδισμός είναι μίας νόσος της μεγάλης ηλικίας στην οποία οι μηχανισμοί ομοιοστασίας είναι συχνά εξασθενημένοι, τα άτομα αυτά έχουν αυξημένη επιρρέπεια στο να εμφανίσουν διαστολική υπέρταση.
Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ)
Διάφορες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι η συχνότητα της υπέρτασης σε διαβητικούς ασθενείς είναι σχεδόν διπλάσια από αυτήν σε μη διαβητικά άτομα. Επακόλουθο αυτού είναι ότι η συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων παραγόντων κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο, ασκεί μια συνεργιστική δράση στη βαρύτητα της διαβητικής μακροαγγειοπάθειας και ειδικά της στεφανιαίας νόσου. Ακόμα, η υπέρταση στα άτομα με ΣΔ επηρεάζει αρνητικά το βαθμό και την εξέλιξη της μικροαγγειοπάθειας (κυρίως της νεφροπάθειας).
Η φυσική ιστορία της υπέρτασης διαφέρει σημαντικά ανάμεσα στους δυο τύπους ΣΔ. Στους ασθενείς με ΣΔ 1, η αρτηριακή πίεση είναι φυσιολογική κατά την εμφάνιση της νόσου και παραμένει έτσι τα πρώτα 5-10 χρόνια. Η υπέρταση αναπτύσσεται τυπικά με την εγκατάσταση της νεφρικής ανεπάρκειας και χαρακτηρίζεται από αύξηση τόσο της συστολικής όσο και της διαστολικής πίεσης. Από τους ασθενείς με ΣΔ 1 διάρκειας μεγαλύτερης των 30 χρόνων, το 50% περίπου έχουν υπέρταση και από αυτούς όλοι εμφανίζουν διαβητική νεφροπάθεια.
Αντίθετα, οι ασθενείς με ΣΔ 2 εμφανίζουν συχνά υπέρταση, κατά τον χρόνο της διάγνωσης και αυτή είναι συνήθως μόνο συστολική. Η εμφάνιση της υπέρτασης σχετίζεται με την αυξημένη συχνότητα παχυσαρκίας και την προχωρημένη ηλικία των ασθενών. Περίπου 60% των ασθενών με ΣΔ 2 ηλικίας άνω των 60 ετών είναι υπερτασικοί, σε σύγκριση με το 25-30% των μη διαβητικών ατόμων.
Η αιτιολογία της υπέρτασης στον ΣΔ είναι πολυπαραγοντική. Σε αυτή συμβάλλουν κυρίως η διαβητική νεφροπάθεια και η μακροαγγειοπάθεια καθώς και γενετικοί και άλλοι παράγοντες. Από αυτούς σημαντικότεροι θεωρούνται α) η αύξηση του όγκου του εξωκυτταρίου υγρού λόγω της υπεργλυκαιμίας και της αυξημένης επαναρρόφησης νατρίου και β) η δυσλειτουργία του ενδοθηλίου σαν αποτέλεσμα του αυξημένου οξειδωτικού stress που δημιουργείται λόγω της υπεργλυκαιμίας, της αντίστασης στην ινσουλίνη και της δυσλιπιδαιμίας.
Η υπέρταση συμβάλλει σημαντικά στην αυξημένη καρδιαγγειακή νοσηρότητα και θνητότητα των διαβητικών ασθενών γι αυτό και η εξαρχής επιθετική αντιμετώπιση αυτής είναι επιβεβλημένη.
Πηγή: ΓΝΑ Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, Τμήμα Ενδοκρινολογίας
Για περισσότερες πληροφορίες για Ενδοκρινολόγους επισκευθείτε το www.ygeia.com.gr